Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Η αλήθεια για τη Μονή Βατοπεδίου (Κωνσταντίνος Λούλης, τέως Διοικητής του Αγίου Όρους)

Κυριακή, 14 Σεπτέμβριος 2008
Παρότι θεωρώ ασήμαντο το θέμα για το αναγνωστικό κοινό των σχέσεων ενός πρώην διοικητού με τη Μονή οφείλω για την αποκατάσταση της αλήθειας να αναφερθώ σε δύο σημεία.
1. Είναι αλήθεια ότι το 1989 με όλες μου τις δυνάμεις προσπάθησα και πέτυχα με τη βοήθεια του Θεού η Ιερά Μονή Βατοπεδίου να γίνει ξανά Κοινόβιο Μοναστήρι και να αποκτήσει Ηγούμενο μετά 536 χρόνια.
Θεωρώ όμως πως το σπουδαιότερο γεγονός στη ζωή μου - ασύγκριτα σημαντικότερο και από την επαγγελματική μου πορεία - είναι η στήριξή μου τότε σ’ αυτή τη συγκεκριμένη εκλεκτή Αδελφότητα.
2. Δεν είναι αλήθεια όμως ότι η σχέση μου με τους Βατοπεδινούς Μοναχούς με το πέρασμα του χρόνου «ξεθώριασε» και έγινε πιο ασήμαντη.
Παρότι, ό,τι έπραξα τότε, το έκανα με μοναδικό γνώμονα την αναγέννηση της ιστορικής αυτής Μονής, τόσο χωρίς να αποβλέπω σε ανταλλάγματα, όσο όμως και με τη βεβαιότητα ότι ο χρόνος ειδικά μετά τη λήξη της θητείας μου θα έφθειρε τη σχέση μας - όπως συμβαίνει κατά κανόνα στη ζωή - τελικά η συμπεριφορά και η αγάπη των Μοναχών αυτών αποτελούν για μένα μοναδικό φαινόμενο εξαιρέσεως αυτού του κανόνα.
Το μοναδικό πολύτιμο δώρο που μου έκαναν ως αντάλλαγμα είναι τα αισθήματά τους αυτά, καθώς και ένα ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ χαλκογραφίας της Μονής αξίας τότε 500 (πεντακοσίων) δραχμών κορνιζαρισμένο, το οποίο μάλιστα και τότε αμφισβητήθηκε λόγω εσφαλμένης πληροφόρησης πλην όμως η αλήθεια απεδείχθη περίτρανα.
Προφανώς όμως επειδή πάντοτε απουσίαζα από τις επισκέψεις υψηλών προσώπων στην Ι.Μ. Βατοπεδίου - αν και πάντοτε με προσκαλούσαν - δόθηκε κακώς η εντύπωση πως η σχέση μας ατόνησε.
Με προσωπική μου επιλογή απουσίαζα, γιατί προτιμούσα αυτές τις λίγες ημέρες το χρόνο που επισκεπτόμουν το Μοναστήρι να ήμασταν μόνοι για να έχουμε την ευκαιρία να συζητάμε ήρεμα.
Η Μονή Βατοπεδίου σήμερα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ο μέσος άνθρωπος φαντάζεται όταν λέει τη λέξη Μοναστήρι.
Δεν γνωρίζω πόσα Μοναστήρια έχουν επισκεφθεί δημοσιογράφοι που γράφουν για το Βατοπέδι, ώστε να κάνουν απόλυτες συγκρίσεις.
Εγώ πάντως που στη ζωή μου και ειδικά τα δύο χρόνια της θητείας μου όπου ζούσα 26 ημέρες το μήνα στο Άγιον Όρος, αξιώθηκα να έχω επισκεφθεί συνολικά πάνω από 500 Ιερές Μονές και Ησυχαστήρια, μπορώ μάλλον να κρίνω καλύτερα πως ειδικά στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου βιώνει κανείς την έννοια του Μοναχισμού στα πλέον υψηλά επίπεδα, όπως φυσικά και σε πολλά άλλα Μοναστήρια.
Διαβάζοντας τις κρίσεις και τις περιγραφές για τη σημερινή κατάσταση, με θλίψη θυμήθηκα την εικόνα που αντίκρισα στην πρώτη μου επίσκεψη στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου, τον Αύγουστο του 1987.
Περνώντας τότε το κατώφλι της Μονής έμεινα άφωνος και ένιωσα φόβο αντικρίζοντας ένα τεράστιο, αλλά ουσιαστικά έρημο Μοναστήρι με μόνο 5 Μοναχούς, που ήταν κλεισμένοι λόγω γήρατος στα κελιά τους (κάποτε είχε 1.000 Μοναχούς), ιδιόρρυθμο χωρίς Ηγούμενο επί 5 αιώνες, με κλειστές τις 20 υπέροχες εκκλησίες του. (Πρώτη φορά στο Άγιο Όρος όπου πήγαινα από το 1976 βρέθηκα σε Μοναστήρι όπου δεν τελούταν Θεία Λειτουργία), με χορταριασμένες αυλές, βουλιαγμένες σκεπές, ετοιμόρροπα άδεια κτίρια και φυσικά όπως όλα τα παλαιά Βυζαντινά Μοναστήρια, με κειμήλια που δεν είχε όμως τη δυνατότητα να προσκυνήσει κανείς.
Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πως βρισκόμουν σε μία νεκρή πολιτεία όπου έμοιαζε να έχει εγκαταλειφθεί λόγω κάποιας...επιδημίας.
(ΣΗΜ. Για αυτή την απαράδεκτη εικόνα κανένας ή καμία δημοσιογράφος δεν είχε τότε ασχοληθεί...).
Δεν νομίζω πως ο «μέσος άνθρωπος» έχει αυτή την εικόνα ως πρότυπο Ιεράς Μονής και απορρίπτει τη σημερινή πρότυπη - υποδειγματική εικόνα μιας ζωντανής - πνευματικά και ουσιαστικά - Μονής, όπου εγκαταβιώνουν άνω των 100 Μοναχών με 75 πανεπιστημιακά πτυχία και με μέση ηλικία κάτω των 45 ετών, οι οποίοι δημιούργησαν μια Ορθόδοξη Χριστιανική κυψέλη που πραγματοποίησε ένα τεράστιο αναστηλωτικό έργο - ορατό για κάθε προσκυνητή - έφερε στο φως και συντήρησε ανεκτίμητους θρησκευτικούς θησαυρούς, που επί αιώνες φθείρονταν σε σκοτεινά υπόγεια (υπάρχουν σχετικές φωτογραφίες), πραγματοποίησε τεράστιο Ιεραποστολικό έργο με σοβαρές οικονομικές ενισχύσεις σε αναξιοπαθούντες, σπάνιες εκδόσεις πολύτιμων βιβλίων, θρησκευτικές ομιλίες υψηλού επιπέδου, μοναδικά πνευματικά συνέδρια με πολυπληθέστατα ακροατήρια, καθώς και αφανή σημαντική συμβολή στην απεξάρτηση νέων ανθρώπων από ναρκωτικά.
Οι 25.000 προσκυνητές, που φιλοξενούνται κάθε χρόνο στην Ι.Μ. Βατοπεδίου επί των ημερών της σημερινής Αδελφότητος, τις δύο τελευταίες 10ετίες - πέρα των 50-60 «ισχυρών πιστών» - ανήκουν στην κατηγορία των «μέσων ανθρώπων» όπως τους χαρακτηρίζει κάποιο άρθρο.
Αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες πιστών προφανώς επισκέπτονται την Ι.Μ. Βατοπεδίου, γιατί εκεί βρίσκουν δύναμη, παρηγοριά και πνευματικό φως που έχουν ανάγκη.
Αυτοί οι «μέσοι άνθρωποι» έχουν προφανώς αντίθετη άποψη από ορισμένους δημοσιογράφους, οι οποίοι διαμορφώνουν άποψη περί του Αγίου Όρους πάντοτε από πληροφορίες.
Σε αυτούς τους πνευματικούς λιμένες - τα Μοναστήρια - που είναι στην ουσία ΨΥΧΗΣ ΙΑΤΡΕΙΑ των πιστών και θεματοφύλακες των παραδόσεων της θρησκείας και της ιστορίας μας από τη γέννηση του Μοναχισμού, πολλοί άνθρωποι «ισχυροί», αλλά και «μέσοι» αφήνουν μέρος της περιουσίας τους για την ενίσχυση και τη συνέχιση της αποστολής των Ιερών Μονών εις τους αιώνας των αιώνων.
Δυστυχώς, ενώ το κράτος στην περίπτωση των φιλανθρωπικών κληροδοτημάτων - που είναι κάτι ανάλογο - προστατεύει και ελέγχει με αυστηρούς νόμους, την πιστή εφαρμογή των εντολών του διαθέτη, η τύχη των δωρεών αυτών προς τις Ιερές Μονές δεν έχει την ανάλογη προστασία.
Προς τιμή τους τα δύο μεγάλα κόμματα τις δύο τελευταίες 10ετίες στήριξαν σημαντικά την προσπάθεια ανασυγκροτήσεως πολλών Μονών ειδικά του Αγίου Όρους.
Για όποιον δεν γνωρίζει, είναι βασικό Ιερό καθήκον και υποχρέωση κάθε Ηγουμένου να περιφρουρεί και να αξιοποιεί τις δωρεές αυτές, οι οποίες δεν έχουν «ημερομηνία λήξεως» όπως και τα κληροδοτήματα.
Βάσει ποιας λογικής ή ποιου νόμου κοινωνικοποιείται η δωρεά που θέλησε να κάνει σε κάποιο Μοναστήρι κάποιος άνθρωπος «ισχυρός» ή «μέσος»;
Το Ελληνικό Κράτος κανονικά θα έπρεπε να δίνει σε Μοναστήρια, που επιτελούν τέτοιο τεράστιο πνευματικό και ιεραποστολικό έργο, ένα ελάχιστο έστω μέρος των εκτάσεων του Δημοσίου, όχι ως αντάλλαγμα αλλά ΔΩΡΕΑΝ για να τις αξιοποιήσουν. Έτσι θα καμαρώναμε σε λίγα χρόνια πρότυπα Ιδρύματα (σαν τα εκατοντάδες που έχει δημιουργήσει και λειτουργεί η Εκκλησία μας) όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό όπου θα εξαπλωνόταν η Ορθοδοξία και θα κυμάτιζε η σημαία μας. Αλλά εμείς αυτό το έργο το αφήσαμε στους καθολικούς και στους αλλόθρησκους. Η ευαισθησία όμως της εποχής στο να μην θιγεί σπιθαμή τετραγωνικού του Δημοσίου - ούτε ακόμη με ανταλλαγή - θα αφήσει ανοιχτό το έδαφος στους καταπατητές, στους εμπρηστές και σε ορισμένα «κοινωνικά συμβούλια» που έχουν αποδείξει με πόση εντιμότητα διαχειρίζονται με τη δημόσια περιουσία και τα κτήματα των φορολογούμενων Ελλήνων.
Ο Ηγούμενος του Βατοπεδίου Γέροντας Εφραίμ πέρα από το βαρύ σταυρό της αναστηλώσεως της Μονής και το τεράστιο εξωτερικό Ιεραποστολικό έργο, έπρεπε παράλληλα να βάλει τάξη και να αξιοποιήσει την επί χρόνια εγκαταλελειμμένη και ανεκμετάλλευτη περιουσία της Μονής, που προήλθε σε αυτή από συγκεκριμένες δωρεές ανά τους αιώνες τις οποίες σεβάστηκαν - αλλόθρησκοι και μη - κατακτητές (Τούρκοι, Άραβες, Βούλγαροι, Γερμανοί και Ιταλοί).
Στην Αγγλία όσο πιο βαθιές είναι οι ρίζες μιας δωρεάς, τόσο περισσότερο αυτή προστατεύεται.
Αν ο Ηγούμενος άφηνε τα περιουσιακά στοιχεία της Μονής να ρημάξουν και να καταπατηθούν, με αποτέλεσμα να περιοριστούν σημαντικά τα έσοδα της μονής και το αναστηλωτικό της έργο, τότε δεν θα υπήρχε καμία κριτική, άσχετα αν το Μοναστήρι παρήκμαζε.
Στην περίπτωση αξιοποιήσεως της εκκλησιαστικής περιουσίας θαυμάζω την Καθολική Εκκλησία - στο μοναδικό αυτό σημείο - γιατί μεθοδικά θεμελίωσε όλη την ανάπτυξη και τη δράση της σε ένα σοβαρό οικονομικό υπόβαθρο δεκαπλασιάζοντας έτσι το ποίμνιό της έναντι της Ορθοδόξου Εκκλησίας και πραγματοποιώντας παράλληλα ένα τεράστιο αξιοθαύμαστο κοινωνικό έργο.
Όπως οι περισσότεροι Ηγούμενοι του Αγίου Όρους που είχα την τύχη να γνωρίσω, έτσι και ο Γέροντας Εφραίμ, πτωχός γεννήθηκε, πτωχός έζησε και ζει και θα πεθάνει με μόνη περιουσία το ράσο του.
Οι Ηγούμενοι είναι διαχειριστές ξένων χρημάτων.
Δεν αγωνίζονται για να φτιάξουν όπως εμείς σπίτια και περιουσίες, αλλά τα Μοναστήρια των πιστών.
Μόνο όποιος κατηγορεί για φιλαργυρία τον ταμία μιας τράπεζας μόνο αυτός μπορεί να κατηγορεί ανάλογα τους Ηγουμένους και την εκκλησία σε ό,τι αφορά την οικονομική διαχείριση της περιουσίας τους.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό το δείγμα του πνεύματος των ημερών που ζούμε.
Ασκείται αρνητική κριτική στον Κύπριο επιχειρηματία αντιπρόσωπο της LADA που παραχωρεί την αίθουσα της επιχειρήσεώς του για ομιλίες θρησκευτικού περιεχομένου, ενώ αν την παραχωρούσε για σεμινάρια αστρολογίας ή καλλιστεία σκύλων θα προβάλλονταν θετικά οι πρωτοβουλίες του.
Ειλικρινά διαβάζοντας ορισμένα άρθρα τις τελευταίες ημέρες από την ανθρώπινη πλευρά αισθάνθηκα πικρία και θλίψη, γιατί γνωρίζω σε βάθος, όσο ελάχιστοι, την αλήθεια σχετικά με ό,τι αφορά την Ιερά Μονή Βατοπεδίου.
Από την πνευματική όμως πλευρά αισθάνθηκα τεράστια ικανοποίηση, γιατί επιβεβαίωσα για πρώτη φορά πρακτικά στη ζωή μου πως η απόδειξη για το μέγεθος της αξίας ενός Χριστιανικού έργου είναι ο πόλεμος που δέχεται.
Ως προς τις αναφορές περί προσφοράς σε μένα υπερπολυτελούς ξενώνα εντός της Μονής όσο και περί φωτογραφίας μου στο... Ηγουμενείο, την οποία ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος είδε ποτέ: Αν θέλει κανείς να απολαύσει την πολυτέλεια ενός αντίστοιχου ξενώνα σαν αυτό που περιγράφεται στο Μοναστήρι δεν έχει παρά να διανυκτερεύσει σε έναν από τους εκατοντάδες ξενώνες της χώρας μας με κόστος 80-100 ευρώ τη βραδιά! Τέτοια αξιοπρεπή και όχι υπερπολυτελή δωμάτια έχουν τα σπίτια της κάθε μέσης απλής νοικοκυρεμένης οικογένειας της πατρίδας μας.

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

ΑΝΑΝΗΨΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 2,5 ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΚΩΜΑ!


Το θαύμα των Χριστουγέννων έγινε στην Λέσβο.

Η 30χρονη Κωνσταντίνα – Μαρίνα Σπυριάδη, κόρη του γνωστού αναισθησιολόγου Στρατή Σπυριάδη που είχε τραυματιστεί σοβαρότατα το καλοκαίρι του 2009 και επί 2,5 χρόνια παρέμενε σε κωματώδη κατάσταση, εντελώς ανέλπιστα, όπως ομολογούν οι γιατροί της, αλλά και ο ίδιος ο πατέρας της, ανέκαμψε ξαφνικά και απέκτησε τις αισθήσεις της.

Μιλάει, ακούει, κινείται…

Οι γονείς της, που όλο αυτό τον καιρό ήταν δίπλα στο παιδί τους και ανέβαιναν το δικό τους Γολγοθά, είδαν ξαφνικά το παιδί τους να τους μιλάει… να τους χαμογελάει…

Η άτυχη κοπέλα είχε τραυματιστεί σοβαρά σε τροχαίο στα Πηγαδάκια του Κάτω Τρίτους, όπου είχε σκοτωθεί ακαριαία ο οδηγός του αυτοκινήτου. Από τότε η Κωνσταντίνα – Μαρίνα Σπυριάδη ήταν σε κώμα, με βαριές εγκεφαλικές κακώσεις.

Οι γονείς της παρ’ ότι είχαν απελπιστεί, δεν το έβαζαν ποτέ κάτω. Δεν εγκατέλειψαν ούτε στιγμή την προσπάθεια να γλυτώσουν το παιδί τους. Κι αυτό γνωρίζοντας ότι το παιδί τους δεν είχε πλέον πιθανότητες να «επανέλθει».

Πολύ περισσότερο το γνώριζε ο πατέρας της κοπέλας, αφού είναι γιατρός και καταλάβαινε την κατάσταση της κόρης του.

Να σημειώσουμε επίσης, ότι ο πατέρας της κοπέλας Στρατής Σπυριάδης έχει καταφύγει στη δικαιοσύνη κατά του Νοσοκομείου Μυτιλήνης θεωρώντας ότι έγιναν παραλείψεις και ολιγωρίες, που στοίχισαν στην επιδείνωση της υγείας της κόρης του.

Όμως εδώ και λίγες μέρες το παιδί τους ξαφνικά «αφυπνίστηκε»…

Όλοι τώρα ελπίζουν, ότι μετά από αυτό το θαύμα, η Κωνσταντίνα – Μαρίνα Σπυριάδη θα επανέλθει πολύ σύντομα, σε πλήρη αποκατάσταση της υγείας της!!!

Πηγή: lesvosnews.gr



Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com

19 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2011

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ


Αποστόλου Βακαλόπουλου

(Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, Β’ τομ., Θεσσαλονίκη 1976).


Εκτός από τα πατριαρχεία (ιδίως το οικουμενικό) και τις κατά τόπους μητροπόλεις και επισκοπές, εκκλησιαστικά κέντρα με άμεση επίδραση στις ψυχές των πιστών είναι οι μονές, προ πάντων οι μεγάλες μοναστικές κοινότητες του Αγίου Όρους και των Μετεώρων, πολυύμνητες για το ιδεώδες φυσικό περιβάλλον, που εξασφαλίζουν την μόνωση και μεταρσιώνουν τον νου προς το θείο. Πραγματικά, όπως ο Άθως με την επιβλητική του ανύψωση ως τα σύννεφα, ως τον ουράνιο θόλο, έτσι και τα Μετέωρα, οι δυνατά ριζωμένοι στην γη θαυμαστοί βράχοι, που ξεπετάγονται με ορμή προς τα άνω, συμβολίζουν την τάση για έξαρση, για πρόσμειξη με το θείο.

Από τα κέντρα αυτά, ιδίως από το πρώτο, που βρίσκεται σε πνευματική επαφή με όλα τα μοναστήρια των ελληνικών χωρών, ακτινοβολεί η φλόγα της ορθοδοξίας προς κάθε κατεύθυνση. Από αυτά ξεκινούν, ιδίως προς τις δυτικές ελληνικές χώρες Μακεδονία και Ήπειρο, ευσεβείς μοναχοί, που πορεύονται εκούσια προς το «μαρτύριον» η προς την «ερημίαν», για να ιδρύσουν μονές και να τονώσουν με την διδασκαλία και με το παράδειγμά τους τους τρομοκρατημένους και απελπισμένους χριστιανικούς πληθυσμούς. Χαρακτηριστική είναι η κτίση πολλών νέων μονών επάνω στην Πίνδο, ιδίως από τα μέσα του 17ου αιώνα, ως τα Άγραφα κάτω.

Για το Άγιο Όρος έχουν γραφή εκατοντάδες βιβλία και χιλιάδες άρθρα, αλλά ελάχιστα απ’ αυτά προσφέρουν ακριβή και θετικά στοιχεία . Αισθητή είναι ακόμη η έλλειψη ενός μεγάλου συνθετικού έργου, ιδίως της εποχής της τουρκοκρατίας, το οποίο να χρησιμοποιή ευρύτατα τα έγγραφα των αρχείων της αντίστοιχης περιόδου (που μένουν σχεδόν απρόσιτα στον ερευνητή) με την προσπάθεια να εισδύση στην ουσία του μοναχικού βίου, στους κλυδωνισμούς της ψυχής των μοναχών και στους πνευματικούς των αγώνες.

Τις πιο πρώιμες, αλλά και ενδιαφέρουσες περιγραφές για το Άγιον Όρος τις έχουμε από Ρώσους προσκυνητές που με πολλές λεπτομέρειες, όπου η αλήθεια συχνά χάνεται μέσα στον μύθο, μιλούν για την κατάσταση και την ιστορία των μονών, για τα μετόχια και τα κτήματά τους στην Χαλκιδική και στην περιοχή της Θεσσαλονίκης (βλ. σ. 216-217 χάρτη Χαλκιδικής με τα μετόχια που είχε το Άγιον Όρος κατά τα πρώτα τη μετά την άφιξη των προσφύγων*), για τους θησαυρούς που κρύβουν, για τα ποικίλα και πολύτιμα δώρα βυζαντινών βασιλέων, για τα άγια λείψανα και τα θαύματά τους, και για άλλα ενδιαφέροντα πράγματα που όλα μαζί συνθέτουν την θρησκόληπτη ατμόσφαιρα της εποχής. Κατά τα τέλη του 15ου αιώνα ο Ρώσος προσκυνητής Ησαϊας μνημονεύει τα μισά σχεδόν μοναστήρια ως σλαβικά και αρβανίτικα: Δοχειαρίου, Γρηγορίου, Αγ. Παύλου, ένα κοντά στον Αγ. Παύλο αφιερωμένο στον Αγ. Ιωάννη τον Θεολόγο (εννοεί ασφαλώς την μονή Διονυσίου), Χιλανδαρίου σερβικά, Παντελεήμονος ρωσικό, Σίμωνος Πέτρας βουλγαρικό, Καρακάλλου και Φιλοθέου αρβανίτικα. Του Ζωγράφου, Κασταμονίτου, Ξηροποτάμου και Κουτλουμουσίου δεν τα προσδιορίζει, ενώ της Λαύρας, Βατοπεδίου, Παντοκράτορος και Σταυρονικήτα τα ονομάζει ρητά ελληνικά. Νομίζω ότι η πληροφορία του είναι αξιόπιστη και χαρακτηρίζει την ελεύθερη πια διακίνηση των σκλαβωμένων χριστιανικών λαών μέσα στον χώρο της οθωμανικής αυτοκρατορίας, και ιδίως την κάθοδο των Σλάβων και Αλβανών (πιθανότατα Βορειοηπειρωτών), όχι μόνο γεωργών, αλλά και μοναχών προς την Βόρεια Ελλάδα, Μακεδονία και Θράκη.

Την γνώμη μου αυτή την επιβεβαιώνουν δύο έγγραφα της «Συνάξεως»: το ένα, του 1399, το υπογράφουν σλαβικά μόνον οι αντιπρόσωποι του Χιλανδαρίου και Διονυσίου, ενώ το άλλο, του 1505 (σύγχρονο δηλαδή του Ησαϊα), το υπογράφουν 18 αντιπρόσωποι, από τους οποίους οι 11 βάζουν την υπογραφή τους στα σλαβικά. Δηλαδή κατά τον 15ο αι. και ιδίως μετά την Άλωση οι μονές του Αγ. Όρους αριθμούν πολλούς Σλάβους μοναχούς. Γι’ αυτό και από τις αρχές του 16ου αι. παρατηρείται κάποια αντίδραση ορισμένων Ελλήνων μοναχών εναντίον του εκσλαβισμού των μονών, αν κρίνουμε από ορισμένες ενδείξεις που θα αναφέρουμε σε άλλα μέρη. Ο ελληνισμός φοβισμένος αρχίζει ν’ αμύνεται.

Εκτός από τις περιγραφές των Ρώσων προσκυνητών, σύντομες, αλλά θετικές, είναι οι πληροφορίες του Pierre Belon, ο οποίος φλέγεται από την επιθυμία να επισκεφθή τον ιερό εκείνο τόπο και να γνωρίση την ιδιότυπη ζωή των μοναχών. Ενθουσιασμένος από το φυσικό περιβάλλον σημειώνει ότι δεν γνωρίζει άλλον τόπον πιο κατάλληλο για μόνωση.

Αν κάποιος έλθη στο Άγιο Όρος, για να γίνη καλόγερος, και έχη κάποια περιουσία, τότε και αυτή ενσωματώνεται στην περιουσία του μοναστηριού. Το κακό όμως είναι ότι οι υποψήφιοι μοναχοί κείρονται συνήθως αδοκίμαστοι και αμέσως κατόπιν στέλνονται σε διάφορες αγροτικές εργασίες, σε κοπάδια ζώων, μύλους κ. λ. με αποτέλεσμα να φθείρωνται οι ψυχές τους.

Οι 6.000 μοναχοί ζουν σε 24 παλιά μοναστήρια σκορπισμένα εδώ και εκεί, καλοχτισμένα και οχυρωμένα με ψηλά τείχη, για ν’ αντιστέκωνται στις επιδρομές των πειρατών, αν και συνήθως αυτοί - ακόμη και οι Τούρκοι - δεν τα πειράζουν.

Όλοι οι μοναχοί είναι ντυμένοι φτωχικά και εργάζονται. Ξεκινούν κάθε πρωί για τις δουλειές τους με το δισάκκι τους ριχμένο στον ώμο γεμάτο παξιμάδια και μερικά κρομμύδια και με τα εργαλεία τους στο χέρι, τσάπα, σκαπάνη η κλαδευτήρι. Άλλοι τσαπίζουν τ’ αμπέλια, άλλοι κόβουν ξύλα και άλλοι κάνουν καράβια. Άλλοι πάλι κλώθουν μαλλί η είναι ράφτες, τσαγκάρηδες, κτίστες, ξυλουργοί κ. λ.. Κάνουν ωραία ξύλινα κουτάλια, ξυστριά για την ράχη, κύπελλα, δίσκους ποικιλόχρωμους και άλλα ωραία αντικείμενα, βιοτεχνία που επιζεί ακόμη ως σήμερα.

Οι μοναχοί δεν τρώγουν κρέας, ακόμη και ψάρια, ιδίως την Σαρακοστή. Αρχίζουν με κρομμύδια ωμά και σκόρδα. Η κύρια τροφή τους είναι ελιές και κουκκιά βρεγμένα. Τελειώνουν με ρόκα και κάρδαμο. Φιλοξενούν τους επισκέπτες δωρεάν. Επειδή θεωρούνται ότι τηρούν αυστηρότατα τους κανόνες του μοναχικού βίου, οι ορθόδοξοι λαοί, όπου και αν κατοικούν, στα Βαλκάνια, στην Ρωσία, στην Πολωνία, στον Καύκασο, στην Μιγγρελία κ. λ., τους σέβονται πολύ περισσότερο από τους άλλους μοναχούς. Ακόμη σέβονται ιδιαίτερα και εκείνους τους μοναχούς του Σινά, του Λιβάνου, των ερήμων της Συρίας κ. λ., που έμειναν ένα διάστημα στο Άγιο Όρος. Αλλά και όλοι γενικά αναγνωρίζουν την αγιότητα του Όρους και σέβονται βαθύτατα ιδίως τους ασκητές. Οι μοναχοί πληρώνουν κεφαλικό φόρο (κοινώς λεγόμενο χαράτς) 3 τάλληρα κάθε χρόνο κατά κεφαλή. Αγοράζουν με δικά τους χρήματα τα ρούχα τους και τα απαραίτητα εργαλεία, για να καλλιεργούν την γη τα μοναστήρια έχουν εισοδήματα από διάφορες χώρες της ορθοδοξίας, κυρίως από την Ρωσία και την Βλαχία. Συχνά μάλιστα στέλνουν μοναχούς στο εξωτερικό, για να ζητήσουν την ελεημοσύνη των χριστιανικών λαών. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι «ταξιδιώτες». Η έξοδος αυτή, που οι ζηλωτές του αυστηρού πνεύματος την κατακρίνουν ως διαλυτική του μοναχισμού, διαρκεί συνήθως δύο τρία χρόνια. Μετά την επιστροφή τους παραδίδουν τα χρήματα στον σκευοφύλακα του κάθε μοναστηριού, ο οποίος αντιμετωπίζει τις διάφορες ανάγκες και τα υπόλοιπα τα κρατεί για να πληρώση τα έξοδα ενός άλλου ταξιδιού.

Οι μοναχοί που κινούν την περιέργεια μαζί και τον θαυμασμό του κόσμου είναι οι ερημίτες, εκείνοι δηλαδή που, ύστερ’ από συμβίωση πολλών ετών στο μοναστήρι, αναχωρούν ένας - ένας χωριστά στην «έρημον», όπου περνούν τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους σιωπηλοί με την σκέψη τους στραμμένη προς το θείο, τρώγοντας τρεις ή δύο ή και μία φορά την εβδομάδα μόνο ψωμί ή χόρτα, ρίζες και κάστανα. Αυτοί συνήθως είναι οι οραματιστές προφητειών.

Από τους μεταγενεστέρους ξένους περιηγητές που μας πληροφορούν για τον Άγιον Όρος ο πιο αξιόπιστος είναι ο Άγγλος John Covel, ο πρώτος Άγγλος που το επισκέφθηκε επί Τουρκοκρατίας, στα 1677. Ο Covel (σ’ αυτόν βασίζεται ο Ricaut) περιγράφει τα μεγαλύτερα μοναστήρια και δίνει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την οργάνωση του Όρους και ιδίως για τα αξιώματα και την διοίκηση της Λαύρας. Αναφέρει ότι ο οικουμενικός πατριάρχης δεν επεμβαίνει στην εσωτερική διοίκηση, αλλά μόνο διορίζει κατά παράδοση τον αρχιερέα, τον μητροπολίτη Ιερισσού και Αγ. Όρους, ο οποίος είναι υπό τον Θεσσαλονίκης και μένει άλλοτε στις Καρυές και άλλοτε στην Σιδερόκαψα. Έχει σωθή μάλιστα και δημοσιευθή μπεράτι σχετικό με τον διορισμό μητροπολίτη του Αγίου Όρους στα 1482.

Ο πραγματικός ανώτατος εκκλησιαστικός άρχοντας του τόπου είναι ο Πρώτος. Αυτός καθήκον έχει να εποπτεύη τα διασπαρμένα στο Αγ. Όρος κελλιά των αναχωρητών και σε κοινές συνεδρίες στο Π ρ ω τ ά τ ο ν στις Καρυές μαζί με τους γέροντες των κελλιών να διαλύη τις έριδες των μοναχών και των μονών. Ο Πρώτος παύει να εμφανίζεται κατά τα τέλη του 16ου αιώνα.

Την θέση του Πρώτου την παίρνουν τώρα οι «γέροντες της Συνάξεως» ή «επιστάται». Είναι οι αντιπρόσωποι των μονών στο Πρωτάτο. Έτσι σχηματίζεται εκεί ένα είδος γενικής συνέλευσης, η σημερινή «Σύναξις», που εξετάζει τα ζητήματα που ενδιαφέρουν την μοναστική κοινότητα.
Στις Καρυές εδρεύει Τούρκος αγάς με δύο ή τρεις άνδρες, για να προστατεύουν τις μονές από τις καταπιέσεις των άλλων Τούρκων, ειδικά των ναυτικών της Μπαρμπαριάς. Ο αγάς (από το σώμα των μποσταντζήδων) διορίζεται από τον μποσταντζή μπασή ως αντιπρόσωπός του και μένει στην θέση αυτή δυο χρόνια. Η ετήσια μισθοδοσία του επιβαρύνει τους μοναχούς. Ακόμη κάθε μονή τον προσκαλεί στην πανήγυρη του ναού της και (εκτός από την διατροφή αυτού και της ακολουθίας του) του δωρίζει ένα πουγγί με νομίσματα ανάλογα με την οικονομική της αντοχή.

Ως προς την εσωτερική διοίκηση, ορισμένες μονές, ιδίως Λαύρας και Βατοπεδίου κατά τον 16ο αι. για διάφορους λόγους, κυρίως οικονομικούς, εγκαταλείπουν το κοινοβιακό καθεστώς και υιοθετούν το ιδιόρρυθμο σύστημα ή το μεικτό ιδιόρρυθμο. Το καθεστώς αυτό ενισχύθηκε επί Ιερεμία Β’ και αυτό γενικά, φαίνεται, ακολούθησαν τα μοναστήρια παρά τις διαμαρτυρίες ορισμένων ασκητικών μορφών και τις προσπάθειες τους για την επαναφορά του κοινοβιακού θεσμού.
Το παρακάτω απόσπασμα πράξεως της μονής Λαύρας, που έχει συνταχθή στις αρχές του 18ου αι., προσπαθεί να δικαιολογήση με τα εξής την παρέκκλιση από τα αυστηρά τυπικά του Αγίου Αθανασίου:

«Δεν μας συγχωρεί την σήμερον (η έπαρσις της αθεΐας και το βαρβαρικόν ξίφος) φροντίζειν ποσώς περί των τοιούτων παραδόσεων, ως περιττών όντων εν τω παρόντι καιρώ, οπού το ευαγγέλιον της χάριτος υβρίζεται και καταπατείται και αντιλέγεται φανερώς υπό των απίστων. Φυλάττειν δε μόνον τον όρον και την τάξιν της ευσεβείας και τον αγιασμόν του Πνεύματος, όπως μη επέλθη εφ’ ημάς καμμία εγκατάλειψις από της εξωτερικής αρπαγής και συγχύσεως τότε ούτε κανόνες, ούτε τύποι Πατέρων βοηθήσαι όλως ισχύσουσιν ημίν. Εν τούτοις μόνοις ζητείν την ασφάλειαν το γε νυν έχον και τα λοιπά παρατρέχειν ως μη χρησιμεύοντα εις τον παρόντα αιώνα, του παλαιού καιρού εκείνα πάντα τυγχάνοντα αξιώματα και θεωρίαι και μελετήματα».

Πραγματικά οι μονές του Αγίου Όρους (αλλά και όλες οι μονές) υποφέρουν από την έλλειψη ασφάλειας κατά τους πρώτους αιώνες της τουρκοκρατίας, από καταπατήσεις των γαιών τους από γειτονικούς Τούρκους σπαχήδες ή από παραβιάσεις των δικαιωμάτων τους , από πειρατείες, ληστείες, από προστριβές μεταξύ τους για τα όρια των κτημάτων τους κ. λ. με αποτέλεσμα πολλές να διαλύωνται και να ερειπώνωνται ή να πέφτουν σε μεγάλα χρέη και φτώχεια. Μεγάλο πλήγμα κατά των μονών ήταν ιδίως η κατάσχεση των μετοχίων και των άλλων κτημάτων τους στα 1568, για την οποία έχουμε με κιόλας μιλήσει. Σχετικά το έτος ακριβώς εκείνο συστατικό έγγραφο του πατριάρχη Τιμοθέου προς τον μοναχό Δανιήλ Καστρήσιο, που βγαίνει για «ζητεία» στην Δυτική Ευρώπη για την μονή των Ιβήρων, μιλεί για αβάσταχτα χρέη της και τόκους και κοντά σ’ αυτά για την μεγάλη ζημιά που έπαθαν τον προηγούμενο χρόνο από τους Τούρκους, οι οποίοι τους είχαν κατηγορήσει ότι εφοδίαζαν τους Φράγκους με τρόφιμα .

Η ακμή που είχαν γνωρίσει τα μοναστήρια επί των βυζαντινών βασιλέων δεν επρόκειτο πια να ξαναγυρίση. Γι’ αυτό τόσον αυτά, όσο και τα άλλα, έστελναν απεσταλμένους στις ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού, οι οποίες τα βοηθούσαν, όπως μπορούσαν πολλοί επίσης ορθόδοξοι ηγεμόνες, ιδίως της Ρωσίας, της Βλαχίας και Μολδαβίας ή και φιλόθρησκοι ιδιώτες έστελναν συχνά χρήματα για ν’ ανακουφίσουν τις μονές ή να εξοφλήσουν τα χρέη τους, καθώς και άλλα αφιερώματα, κεντητούς επιτάφιους, χειρόγραφα ευαγγέλια η άλλα χειρόγραφα και έντυπα θεολογικά βιβλία (τυπωμένα στα τυπογραφεία των ρουμανικών μονών ή πόλεων, Ιασίου, Βουκουρεστίου, Ρύμνικ, Τιργκόβιστε και Σναγκόβ), αναλάμβαναν την προστασία ορισμένων μονών, έκτιζαν ή επισκεύαζαν διάφορα οικοδομήματα και γενικά διατηρούσαν ποικίλες πνευματικές σχέσεις μαζί τους. Ειδικά με τις ρουμανικές χώρες οι σχέσεις ήταν στενές. Πολλοί Αγιορείτες έρχονταν στην Μολδαβία και Βλαχία, καθώς και Ρουμάνοι κατέβαιναν και μόναζαν σε διάφορες μονές του Αγ. Όρους.

Οι Φαναριώτες ηγεμόνες, που διαδέχονται στα 1711 τους Βλάχους και Μολδαβούς στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, δεν είναι τόσο γενναιόδωροι, όσο οι προκάτοχοί τους, γιατί ούτε τον πλούτο ούτε την πολιτική δύναμη εκείνων έχουν. Πάντως οι μονές του Αγ. Όρους, αλλά και άλλα εκκλησιαστικά ιδρύματα (μονές Μετεώρων, πατριαρχεία Ιεροσολύμων κ. λ.) με τις δωρεές είτε των ηγεμόνων είτε και των ιδιωτών αποκτούν στην Βλαχία και Μολδαβία μονές, εκκλησίες, μετόχια και άλλα ακίνητα, με λίγες λέξεις τεράστια κτηματική περιουσία, η οποία μετά την ανεξαρτησία των χωρών εκείνων δημιούργησε το μεγάλο μοναστηριακό ζήτημα.

Παρά ταύτα η οικονομική κατάσταση των μονών του Άθω συνεχώς χειροτερεύει εξ αιτίας των αβάσταχτων φόρων και τόκων. Τα πολλά χρέη που είχε συνάψει η Ιερά Κοινότητα έφεραν τα μοναστήρια σε εξαθλίωση γύρω στα 1600.

Η κατάσταση επιδεινώνεται μετά τον κρητικό πόλεμο (1645 - 1669) ως τα μέσα του επόμενου αιώνα, οπότε με την οικονομική, πνευματική και πολιτική άνοδο των Ελλήνων, αλλά και με την αφιλοκερδή γενναιοδωρία ιδίως των ηγεμόνων της Βλαχίας και Μολδαβίας αρχίζει νέα περίοδος οικονομικής και πνευματικής ακμής. Κτίζονται νέες οικοδομές με κύρια ύλη τα τούβλα ή με τούβλα και πελεκημένες πέτρες. Πολλά όμως κτήρια των μονών, μεγάλων ή μικρών, καθώς και σκήτες και κελλιά κτίστηκαν τις παραμονές της ελληνικής επανάστασης του 1821, μετά τις 2 Σεπτεμβρίου 1820, οπότε καταρρακτώδης βροχή είχε κάνει μεγάλες καταστροφές στο Άγιον Όρος.

Κατά τον 18° και αρχές του 19ου αι., ιδίως μεταξύ 1784 - 1813, οκτώ από τα μικρά μοναστήρια του Άθω, του Ξενοφώντος, Εσφιγμένου, Σίμωνος Πέτρας, Ρωσικό, Διονυσίου, Καρακάλλου, Ζωγράφου και Κουτλουμουσίου, γίνονται πάλι κοινόβια.

Ο Belon μιλώντας για την πνευματική κατάσταση του Αγίου Όρους γράφει ότι άλλοτε είχε πολλά και ποικίλα χειρόγραφα, ότι στην εποχή του ήταν κυρίως θεολογικά (σημ: φυσικό ήταν να είναι τα περισσότερα), ότι σε κάθε μοναστήρι βρίσκονται μόνο δυο ή τρεις μοναχοί που ξέρουν να γράφουν ή να διαβάζουν ‚ και αυτό γιατί δήθεν - ήταν απαγορευμένη με αφορισμό η μελέτη άλλων έργων, εκτός από τα θεολογικά. Η φιλοσοφία και η ποίηση βρίσκονταν υπό διωγμό -εννοείται το πνεύμα δυσπιστίας και η δυσμενής στάση απέναντι της φιλοσοφίας που επικράτησε μέσα στους κόλπους της ορθοδοξίας μετά τους ησυχαστικούς αγώνες.

Μολαταύτα το Άγιο Όρος ανέδειξε πολλούς λόγιους κληρικούς και ιεράρχες. Ιδίως διασώζεται εκεί κατά παράδοση η βυζαντινή μουσική, όπως μαρτυρεί ο πλούτος των μουσικών χειρογράφων και το πλήθος των ιεροψαλτών και μουσικών, Γενικά το Άγιο Όρος υπήρξε επί τουρκοκρατίας, όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει ο επίσκοπος Σάμου Γεωργειρήνης, η «Μεγάλη Ακαδημία του ορθοδόξου μοναχισμού». Ήταν δηλαδή σύμβολο, ιδέα παρά σχολή. Οι υπηρεσίες των μοναχών του Άθω στην ορθοδοξία ήταν μεγάλες. Αυτοί, παρά την αμάθεια, την θρησκοληψία και την αργυρολογία κατά τις περιοδείες τους, ήταν εκείνοι κυρίως που με το φλογερό και αδιάλλακτο κήρυγμά τους ενθάρρυναν τους ορθοδόξους να εμμένουν στην πίστη τους και να μη προσέρχωνται στον ισλαμισμό ή στον καθολικισμό. Συγκεκριμένα οι καθολικοί ιερείς των Κυκλάδων αναγνώριζαν ότι ένα σημαντικό αίτιο που εμπόδιζε τον προσηλυτισμό των κατοίκων ήταν η δράση των μοναχών του Αγίου Όρους, οι οποίοι την μεγάλη Σαρακοστή τριγύριζαν στα νησιά, εξομολογούσαν τους απλούς κατοίκους, τους μετέδιδαν την Θεία μετάληψη και σύγχρονα κατηγορούσαν τον πάπα και την καθολική Εκκλησία. Έτσι φανάτιζαν εκείνους ακριβώς που ήταν ευάλωτοι από την καθολική προπαγάνδα.



ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΙΛΙΚΗ ΜΑΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ e-istoria

Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

ΕΦΗΜΕΡΙΑ


Λες, πώς από τότε πού κατάλαβες, εφημερεύεις. Σου εδόθη ή ημέρα, και είπες• ιδού εγώ μέσα στο μελιχρό φως, μέσα στον οικείο χρόνο, μέσα στον απρόσμενο κόσμο, που μου εφανερώθη και που είναι ο Ναός μου.
Τίποτε δεν σου ανήκει, σου εδόθη όμως ένα κερί, ή ψυχή σου. Από τότε πού κατάλαβες, άναψες το κερί και είπες, θα το κρατώ αναμμένο μέσα σε τούτη την κοσμική ξαγρύπνια, ίσαμε να λειώσει. Αυτή είπες πώς είναι ή εφημερία σου. Και είπες πώς βρίσκεσαι στην ακμή του φωτός, και πώς αυτό είναι το πάν πού σου έδωρήθη.
Από τότε πού κατάλαβες, δεν έχεις να κάνεις τίποτε, παρά να κρατάς αναμμένο το κερί στο Ναό πού τάχθηκες να εφημερεύεις, όσο κρατάει ή ήμερα. Δεν έχεις ούτε να γνωρίσεις, ούτε να πονέσεις, ούτε να ελπίσεις, ούτε να χαρείς.΄Ολα αυτά τα έκαμες προ της εφημερίας, τότε πού δεν είχες καταλάβει.
Τώρα σιώπησες, όπως σιωπηλά είναι όλα τριγύρω σου. Μόνο το φως. Και εφημερεύεις στο φως. Καθώς αναδύθηκες από το όνειρο, αναστήθηκες στο σιωπηλό φως. Και κοιτάς απορημένος όσο κρατάει το κερί σου, το φως του κεριού σου, το φως του κόσμου, το μελιχρό.
Δεν πέρασε από το νου σου κανένας αίνος, ούτε πώς περιμένεις τίποτε, ούτε σε φοβίζει τίποτε. Όπως το κερί πού απλώς φωτίζει και λειώνει και τίποτε άλλο. Εσύ την εφημερία σου τηρείς. Ώσπου να έρθει ό άλλος, να ανάψει από το κερί σου το κερί του. θα καθήσει στη σκοπιά σου, καθώς θα αποχωρείς. Χωρίς να αλλάξετε κουβέντα.
Και ξέρεις πώς το φως του κεριού σου είναι πού ανάβει τον μεγάλο πολυέλαιο του σύμπαντος. Και λες, αν σβήσει το φως του κεριού μου, ολόκληρο το σύμπαν θα βυθιστεί στο σκότος. Και αυτό δεν σε τρομάζει. Αρκεί, λες, πού τηρώ την εφημερία μου. Τα άλλα δεν είναι δικά μου. Εκείνος πού με έφερε εδώ, με το κερί αναμμένο στο χέρι, προνοεί. Κι αν δεν προνοεί, εσύ δεν θα μπορούσες να κάμεις τίποτε παραπάνω. Ομως, αν δεν προνοούσε, πώς θα βρισκόσουν εδώ, καταμεσής του φωτός;
Και σκέφτεσαι μήπως καμιά φορά Εκείνος διαβεί άπο τον τόπο σου. Λες, μπορεί να επιθεωρεί τις σκοπιές και δεν ήρθε ακόμη ή σειρά μου.Ισως να έρθει ύστερα άπο χιλιάδες χρόνια. Η ίσως να πέρασε πριν από χιλιάδες χρόνια. Έτσι σκέφτεσαι και μέσα σου ερημώνει ακόμη περισσότερο ή σκηνή του κόσμου.
Είναι στο χέρι σου να κλείσεις το Ναό, αρκεί να φυσήξεις ελαφριά τη φλόγα του κεριού σου καί αύτη θα σβήσει αμέσως και το σκότος θα καταφθάσει απόλυτο. Ομως εσύ δεν θα το κάμεις ποτέ, όσο κι αν είναι εύκολο. Μόνο πού απορείς, και λες, γιατί είναι τόσο εύκολο να σβήσεις κάτι πού για να το ανάψεις είναι ακατόρθωτο; Πού δεν θα άναβε ποτέ, αν Εκείνος δεν το άναβε; Απλώς απορείς.
Αυτή ή απόλυτη σιωπή στέκεται επάνω από τις φωνασκίες του πολιτισμού. Καί αυτό το απόλυτο φως υψώνεται επάνω από τις φωταψίες του πολιτισμού. Προηγείται ή σιωπή των φωνασκιών καί το φως των φωταψιών. Το μόνο που μπορεί να κάμει ό φλύαρος πολιτισμός είναι να σβήσει το κερί πού δεν το άναψε αυτός. Το κερί άναψε τον πολιτισμό.
Ό πολιτισμός σου λέγει πώς είσαι εφήμερος. Γι' αυτόν τον χαρακτηρισμό εσύ αδιαφορείς, διότι ξέρεις πώς σημασία έχει να εφημερεύεις εφημέριος στο Ναό.
Ακούς λόγια πολλά. Είναι φορές πού σε πικραίνουν πώς είσαι μόνος, πώς είσαι ύπαρξη τραγική, πώς σε αναμένει ή οδύνη. Και εσύ απελπίζεσαι, προς στιγμήν. Και είναι φορές πού σε χαροποιούν και απολαμβάνεις την ήμερα σου, τους ίμερους της ζωής, τις ελπίδες του πνεύματος. Και εσύ ευφραίνεσαι, προς στιγμήν. Όμως όσο μετέχεις στη χαρά ή στον πόνο δεν παύεις να συλλογίζεσαι πώς στο τέλος σημασία έχει να στέκεσαι στη σκοπιά σου, με το κερί αναμμένο στο χέρι σου.
Έτσι πραγματοποιείς την εφημερία σου μέσα στην απόλυτη σιωπή. Διότι Εκείνος σε έθεσε εδώ σιωπηλά, με το φως στα χέρια σου, να αύγάζει το πρόσωπο σου. Και λες, κρατώ το κερί αναμμένο για να μη πέσει το σκότος, ώστε να λειώσει στο φως. Μόνον αυτό έχει στο τέλος σημασία. Τα άλλα είναι θνητή φλυαρία, πού δεν προσθέτουν τίποτε σε τούτο το κοσμικό δεδομένο: το κερί που κρατάει αναμμένο το πολύφωτο του σύμπαντος.
Ακούς λόγια πολλά. Ομως όλοι οι πολιτισμοί ύστερα από τον ιλιγγιώδη πάταγο καταβυθίζονται στη σιωπή. Κάποιος ρίχνει άμμο επάνω από τους θορυβώδεις πολιτισμούς ώσπου στο τέλος τους κατακαλύπτει ή έρημος. Όπως ό Ποσειδώνας έρριξε άμμο επάνω από το εκκωφαντικό τοπίο της Τρωάδας, και το ερήμωσε.
Εσύ όμως αυτά τα ήξερες από πρίν, γι' αυτό προτίμησες την εφημερία σου. Αυτό, λες, είναι το κοσμικό σου καθήκον. "Ολα τα άλλα καθήκοντα τα κατακαλύπτει ή άμμος του Ποσειδώνα και αφανίζει κάθε ίχνος τους ούτε Αχιλλέας, ούτε Πάτροκλος, ούτε Έκτορας, ούτε το Ιερό πτολίεθρο με τα άπαρτα κάστρα. Είναι όλα τους παρμένα από τον συλητή χρόνο.
Όμως την εφημερία σου δεν την κατακαλύπτει καμιά σιωπή, επειδή είναι σιωπή, κανένα φως, επειδή είναι φως. Όλα είναι λίαν καλά μέσα σε αυτή την απόλυτη μοναξιά. Και όταν ενδίδεις, λες πώς είναι πολύ πικρή τούτη ή κοσμική μοναχικότητα.
Όμως χωρίς το φως θα υπήρχε σκότος. Και λες πώς είναι λίαν καλό το φως.
Όρθιος, με το κερί στο χέρι, ωσάν φαροφύλακας των διαστημάτων, μήπως δεν δουν τα αστέρια το δρόμο τους και χαθούν στο σκότος.
Γλυκό που είναι το μελιχρό φως, γλυκεία πού είναι ή παραμονή στο φως. Και λες, εδώ θα μείνω ώσπου να με λειώσει το φως.
Τότε θα τελειώσει και ή εφημερία σου στο Ναό της υπάρξεως. Εσύ πού ξαγρύπνησες πολύ, πέσε τώρα και άποκοιμήσου.

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Μητροπολίτης Μεσογαίας: "Ένωσα τη φωνή μου με τον λαό"


Συνέντευξη στην Άννα Παναγιωταρέα
Τις δύσκολες ώρες που περνάμε, πολλές φορές αναφύεται το εύλογο ερώτημα: «Η Εκκλησία τι κάνει για τους ασθενέστερους, για όσους έχουν ανάγκη» .
Ο λόγος που άρθρωσε στην εγκύκλιο προς το ποίμνιό του ο μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, πνευματικά αυχμηρός, αληθινός και απροσδόκητος, προκάλεσε τους ελάχιστους, που θέλουν την Εκκλησία μακρινή και αμέτοχη στην καθημερινότητά μας και ανάπαυσε τους περισσότερους: «Όσοι δεν μπορούν να μη πληρώσουν. Να μη φτάσουν στην απόγνωση , είπε για το τέλος της ακίνητης περιουσίας. Λόγος ασυνήθιστος για εκκλησιαστικό. Στη συνέντευξή του ζητάει, ως καλός ποιμένας, να αγωνιστούμε όλοι μαζί και να μοιραστούμε όλοι μαζί ό,τι έχουμε» .
Σεβασμιότατε, εκδώσατε μία εγκύκλιο για τα θέματα της κρίσης, η οποία πολύ συζητήθηκε. Πώς την αποφασίσατε;
Με πίεσε η ανάγκη του κόσμου. Βέβαια, δεν περίμενα να πάρει τόση έκταση. Δεν είμαι αρμόδιος να βγάζω διαγγέλματα για το λαό. Αισθάνομαι όμως ότι έχω μια απόλυτη ευθύνη να αγκαλιάσω και τις καθημερινές ανάγκες ίου κόσμου. Βλέπω το δράμα του και κάτι πρέπει να κάνω.
Δεν έχω τα εκατομμύρια να δώσω για τον κόσμο. Δεν έχω την πολιτική επιρροή να ανατρέψω τις όποιες πολιτικές αποφάσεις.
Ούτε και την αρμοδιότητα. Έχω όμως φωνή που μπορώ να την ενώσω με την κραυγή του λαού. Αυτό και έκανα.

Είναι στα πνευματικά καθήκοντα ενός μητροπολίτη να εκδίδει εγκυκλίους, έστω και για χαράτσι, όπως ονομάστηκε το τέλος της ακίνητης περιουσίας, που να καλεί σε ανυπακοή έναντι του κράτους τους πολίτες Θυμάστε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ...
Αν προσέξατε στην εγκύκλιο, ούτε τη λέξη χαράτσι χρησιμοποιώ ούτε καλώ σε απειθαρχία τον κόσμο.
Απλώς λέω ότι όσοι δεν μπορούν να πληρώσουν να μη φτάσουν σε απόγνωση. Ολοι μαζί θα αγωνιστούμε, όλοι μαζί θα μοιραστούμε ό,τι έχουμε.
Μπορείτε να μου πείτε αν αυτό είναι λάθος ή απειθαρχία προς το νόμο Παραβίαση του νόμου, και μάλιστα του ηθικού, είναι όποιος δεν έχει είτε να κλέψει είτε να του κλέψει το κράτος και τα τελευταία ψήγματα αξιοπρέπειας.
Δεν υπάρχει άλλη λύση. Μήπως τελευταία το έχει παρακάνει ο Καίσαρας Εδώ ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως, που μάλιστα εκλέγεται βουλευτής στην περιφέρεια μας, είπε ότι αν δεν έχει, δεν θα δώσει .

Θα βοηθούσατε και τον κ. Πάγκαλο;
Ας πάμε παρακάτω...
Τα Μεσόγεια και η Λαυρεωτική δεν θεωρούνται από τις πιο φτωχές περιοχές. Θα έλεγα το αντίθετο. Γιατί να μην πληρώσουν οι έχοντες;
Κανείς δεν είπε να μην πληρώσουν οι έχοντες. Είναι δυνατόν; Αλλά θα σας πω κάτι για την περιοχή μας.
Είναι αλήθεια ότι δεν είχαμε πολλούς φτωχούς πριν ξεσπάσει η κρίση. Υπήρχε μια ευημερούσα αστική τάξη, που όμως τώρα βρέθηκε σε κατάσταση αιφνίδιας και μεγάλης ένδειας.
Έχουν σπίτια και δεν έχουν χρήματα οι άνθρωποι. Πώς θα ζήσουν Πώς θα πληρώσουν;

Όταν λέτε ότι θα δώσετε τα πάντα για να σταθείτε στο πλευρό των πολιτών, τι εννοείτε Θα πρόσφερε η Μητρόπολη τα χρήματα που απαιτούνται για να πληρωθούν λογαριασμοί;
Όταν λέμε τα πάντα , εννοούμε ό,τι έχουμε, που σημαίνει ότι τα ταμεία μας δεν πρέπει να έχουν ποτέ υπόλοιπο.
Φιλόπτωχο ταμείο με υπόλοιπο σημαίνει ότι είναι ταμείο χωρίς φιλοπτωχία.
Εξάλλου, τι νομίζετε ότι είναι τα έσοδα της Εκκλησίας; Είναι η εισφορά του κόσμου. Ο ένας δίνει για τον άλλον.

Πάντως, το κείμενό σας έχει έναν αέρα ανατροπής και επανάστασης. Δηλαδή καλείτε τον κόσμο σε εξέγερση;
Τη λέξη επανάσταση τη χρησιμοποίησα στο κείμενο μόνον μία φορά. Εκεί όπου μιλώ για τη μετάνοια και την εσωτερική επανάσταση.
Η αλλαγή πρέπει να αρχίσει από μας. Όχι να αλλάξουμε τους άλλους, αλλά πρωτίστως τους εαυτούς μας. Αυτή την εξέγερση πραγματικά την εννοώ για όλους μας.
Όσο για το ενδεχόμενο μιας αναρχικού τύπου ανατροπής, πολύ απέχει από το ήθος του κειμένου. Η εγκύκλιος βασικά θέλει να μας ξυπνήσει. Εδώ είναι ο ρόλος του επισκόπου.

Σεβασμιότατε, μήπως πρέπει να ξυπνήσετε πρώτα τη Σύνοδο και μετά το λαό;
Η σχέση μου με τη Σύνοδο δεν είναι να την ξυπνώ εγώ, αλλά να με ξυπνάει εκείνη.
Νομίζω ότι αποφεύγετε να μου απαντήσετε. Δεν πιστεύετε ότι εκφράζετε μία διαφορετική Εκκλησία;
Με κανέναν τρόπο δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όμως αισθάνομαι ότι ενδεχομένως εκφράζω διαφορετικά την Εκκλησία, είμαι η διαφορετική προσωπική μου φωνή μέσα στην πολυφωνία της Εκκλησίας.
Πιθανότατα να χρησιμοποιώ μία προσωπική πλατφόρμα επικοινωνίας, για να εκφράσω όμως την ίδια μαρτυρία.

Έχω διαβάσει πολλά σχόλια διθυραμβικά για σας. Αλλά διάβασα και άλλα που σας καταγγέλλουν για πολιτικό λόγο.
Υπάρχει και πολιτικός λόγος που αφυπνίζει και είναι πνευματικός. Αν προσέξατε στο κείμενό μου, τα βασικά σημεία της εγκυκλίου είναι τα εξής: Πρώτον, η περιγραφή της κατάστασης.
Το δεύτερο, η προτροπή του κόσμου να αρχίσει την αλλαγή από μέσα του, την προσωπική του αλλαγή. Το τρίτο, να ξανασυνδεθεί ο λαός με την Εκκλησία για να θηλάσει από αυτήν.
Το τέταρτο, να υψώσει τη φωνή του και, το τελευταίο, όλοι μαζί να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε. Υπογραμμίζω το μαζί.
Είναι διαιρετικός αυτός ο λόγος;

Πώς εννοείτε το να υψώσουμε τη φωνή μας. Να βγούμε στους δρόμους, να καταλάβουμε δημόσια κτίρια;
Προς το παρόν να πούμε δεν μπορούμε. Πρέπει να καταλάβουν τα όριά μας. Είναι λίγο, νομίζετε;
Πώς μεταφράζεται αυτό;
Δεν έχω, δεν πληρώνω. Πέστε μου εσείς, αν δεν έχω πώς να πληρώσω;
Η εγκύκλιος λέει βγάλτε το φόβο από την ψυχή σας.

Για το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας
Λέτε να υψώσουμε τη φωνή μας; Τι εννοείτε; Πώς να συνδεθεί ο κόσμος με μια αδιάφορη Εκκλησία;
Πρώτα θα απαντήσω στο δεύτερο: Μια Εκκλησία που δίνει ετησίως 96 εκατομμύρια ευρώ στο φτωχό λαό ή προσφέρει φαγητό σε 50.000 κόσμου ημερησίως είναι αδιάφορη; Μια Εκκλησία που λέει ότι αδειάζω τα ταμεία μου για να μοιραστώ το βάρος είναι αδιάφορη;

ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ
Αν δεν αποφύγουμε την κατάρρευση και την πτώχευση, εσείς τι θα κάνετε για τους πολίτες που ζουν στην περιοχή σας;
Προσεύχομαι να μην έρθει αυτή η στιγμή. Πιστεύω ότι έστω και την τελευταία ώρα, αν υποχρεώσουμε την κυβέρνηση σε άλλες επιλογές, θα την αποφύγουμε.
Η δύναμη του λαού είναι μεγάλη. Η δύναμη όμως του Θεού είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Αυτό που τώρα θα ήθελα να τονίσω είναι η σοφία του ύμνου: «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».
Και το λόγο του Αποστόλου Παύλου: «Μέγας πορισμός η ευσέβεια μετ' αυταρκείας».
Ας συνδυάσουμε την αξιοπρέπειά μας με τη λιτότητα. Από τώρα.

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ – UFO


ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

Απόσπασμα από το βιβλίο:
ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ
ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ Μ.ΜΕΛΙΝΟΥ

Πρώτες αναφορές
Μ Μ: Το θέμα μας στη συζήτηση αυτή εστιάζεται σε δημοσίευμα εφημερίδος, σύμφωνα με το οποίο υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες. Μικροί μεγάλοι αναρωτιούν¬ται —και είναι λογικό— αν είμαστε μόνοι μέσα στο σύ¬μπαν. Ελπίζω ν' απαντηθεί σ’ αυτή μας τη συζήτηση, όχι τόσο το αν υπάρχει έλλογη ζωή σε άλλους πλανήτες, όσο το αν αλλάζει τίποτε στη διδασκαλία της Εκκλησίας, στην περίπτωση κατά την οποία υπάρχει.
Πάτερ Ιωάννη, από πότε προβληματίζονται οι άνθρωποι για την ενδεχόμενη ύπαρξη εξωγήινων;
π Ι: Κυρίως από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισαν να έρχονται οι πρώτες αναφορές για τη θέαση ά¬γνωστου ταυτότητος ιπταμένων αντικειμένων, από πι¬λότους των συμμαχικών αεροπλάνων. Ο πιλότος Κέννεθ Άρνολντ είχε κάνει την πρώτη τέτοιας φύσεως αναφορά. Προηγουμένως, όμως, είχαμε μια άλλη προσέγγιση, μια προϊστορία με τη μορφή μυθοπλασίας, την εξής: Ο Όρσον Ουέλς μετέδιδε σε ραδιοφωνικές συνέχειες το βιβλίο του Η. G. Wells «Πόλεμος των κό¬σμων». Εκεί μιλούσε για την εμφάνιση εξωγήινων στη γη και απέδιδε μάλιστα με τέτοιο τρόπο το κείμενο ο θύελλες, που ο κόσμος φοβήθηκε και δημιουργήθηκε ολόκληρο θέμα χωρίς να ληφθεί υπόψη ότι αυτά τα οποία διάβαζε ήταν απλώς ένα μυθιστόρημα. Αυτές ήταν οι πρώτες νύξεις. Σιγά σιγά άρχισε να μπαίνει στη ζωή μας ο όρος U.F.O., Unidentified Flying Objects, δηλαδή Ι¬πτάμενα αντικείμενα των οποίων δεν έχει αναγνωρι¬σθεί η ταυτότητα. από τότε άρχισε να μπαίνει στη ζωή μας ο όρος αυτός.
Μ Μ: Μετά τις πρώτες αναφορές, τι στοιχεία έχουμε πλησιάζοντας προς το σήμερα;
π Ι: Μόλις δόθηκαν οι πρώτες αφορμές με τον Όρ¬σον Ουέλς, τον Κέννεθ Άρνολντ και τις αναφορές πιλότων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, άρχισε πλέον η πλημμυρίδα... όλοι άρχισαν να «βλέπουν» εξωγήινους και ιπτάμενα αντικείμενα τέτοιου είδους και να κάνουν αναφορές («είδαμε», «φωτογραφήσαμε», «μιλήσαμε» «μας έδειξαν εξωγήινες τηγανίτες(Ι)» —τις φωτογράφησαν κιόλας και τις δημοσίευσαν έγχρωμες και λαχτα¬ριστές σε περιοδικά— κ.λπ., κ.λπ.). Έφτασε μάλιστα και ο Τζίμμυ Κάρτερ, ως Κυβερνήτης της Georgia, να κάνει αναφορά ότι είχε δει U.F.O., πράγμα το οποίο απεδείχθη εκ των υστέρων ότι ήταν ο πλανήτης Αφροδίτη

Εκκαθάριση του εδάφους
Μ Μ: Πάτερ Ιωάννη, πριν περάσουμε στο πως ερμη¬νεύουμε τα φαινόμενα αυτά, να ρωτήσω κάτι. Είπατε προηγουμένως ότι μετά τους πρώτους που αναφέρθη¬καν στα U.F.O. Έχουμε πλημμυρίδα αναφορών. Να θεω¬ρήσουμε άραγε ότι είναι κολλητική η ασθένεια...
π Ι: Εννοείται.
Μ Μ: ...και ότι είναι μάλλον θέμα ψυχολογικό; π Ι: Ασφαλώς.
Μ Μ: Αυτή είναι η επίσημη εξήγηση; π Ι: Όχι! Είναι μία από τις εξηγήσεις. Μ Μ: Ας προχωρήσουμε, λοιπόν, και σ’ αυτήν και στις άλλες.
π Ι: Πρέπει, όμως, να κάνουμε προηγουμένως εκκα¬θάριση του εδάφους. Ποτέ δεν αρχίζουμε ερμηνείες, αν δεν σιγουρευθούμε πρώτα για τα διάφορα στοιχεία. Πρώτη μας δουλειά για το θέμα των εξωγήινων είναι να εξετάσουμε μήπως οι σχετικές αναφορές είναι απο¬κυήματα φαντασίας. Πάρα πολλοί άνθρωποι, για λόγους χρηματισμού, για λόγους προβολής, για να δουν το όνομά τους στην εφημερίδα ή στην τηλεόραση, για ν' ακουσθούν στο ραδιόφωνο, προβαίνουν σε τέτοιες α¬ναφορές και μετά καμαρώνουν στους φίλους τους... Ή είναι πιθανόν οι κάτοικοι κάποιου χωριού, για λόγους προσεγγίσεως τουριστών, να σχεδίασαν κάπου διάφορα αποτυπώματα ποδιών ή χεριών «εξωγήινων» και να έ¬βαλαν ορισμένους να «το παίζουν» αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες της εμφανίσεως των «διαστημικών επι-σκεπτών».
Κακοπιστία αρνητών
Επίτρεψέ μου, Μανώλη, να κάνω μια παρατήρηση στο σημείο αυτό: Τα γεγονότα της επιγείου ζωής του Κυρίου μας τα είδαν χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι τα πι¬στοποίησαν μ' ένα επιπλέον στοιχείο: τη ζωή τους. Και υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αμφισβητούν τα γεγονότα αυτά. Ερωτώ: Πως αμφισβητούν γεγονότα για την πι-στοποίηση των οποίων τόσοι και τόσοι αξιόπιστοι μάρ¬τυρες έχυσαν το αίμα τους και δίνουν βάση σε μια ανα¬φορά εμφανίσεως U.F.O. Παρουσιαζόμενη π.χ. από ένα δωδεκάχρονο κοριτσάκι ή από κάποιο μεσόκοπο κύριο που διατείνονται ότι όσα αναφέρουν συνέβησαν πράγματι; Και λένε μάλιστα ότι η συνάντηση με τους εξωγήινους έλαβε χώραν σε ώρες κατά τις οποίες φυ¬σιολογικά ο άνθρωπος βρίσκεται βυθισμένος στο βαθύ¬τερο ύπνο. Ένα πλήθος αναφορών μιλάει για εμφα¬νίσεις ανάμεσα στις 2 και στις 4 τα ξημερώματα...
Απάτες και παραπληροφόρηση
Πρώτη μας κίνηση, λοιπόν, είναι να εξακριβώσουμε αν οι μαρτυρίες τις οποίες έχουμε για τους εξωγήινους είναι περιγραφικά αυθεντικές. Διότι έχουν βγει στην επιφάνεια περιπτώσεις, κατά τις οποίες είχε διαπρα¬χθεί άπατη και αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων είτε από άλλους είτε από τους διαπράξαντες.
Αναφέρω μια δυό περιπτώσεις: Δυο φίλοι στην Αγγλία είχαν παρουσιάσει τη φωτογραφία πέντε ιπταμέ¬νων δίσκων πάνω από το Σέφφηλντ και η εικόνα αυτή φάνταζε για μια δεκαετία περίπου στα διάφορα περιοδι¬κά που ασχολούνται με το θέμα. Μετά από δέκα χρόνια βγήκε ο ένας από τους δύο και τι είπε; Ότι είχαν ζωγραφίσει πάνω στο τζάμι ενός παραθύρου με φόντο το Σέφφηλντ τους πέντε ιπταμένους δίσκους και τους εί¬χαν φωτογραφήσει από κει (Περιοδικό Ανεξήγητο, 1982, σ. 590).
Επίσης είχαν βάλει στο στόμα του Αμερικανού α¬στροναύτη Γκόρντον Κούπερ τη δήλωση, ότι σ' ένα από τα ταξίδια του είχε συναντήσει διάφορα διαστημικά σκά¬φη. Όταν, όμως, τον ρώτησαν απ’ το περιοδικό Spiegel είπε: «Πρόκειται για ασύστολο ψέμα- ουδέποτε είπα κά¬τι τέτοιο» (Αινίγματα του σύμπαντος, Ιούλ.Αύγ. 78, σ. 101).
Πόσες άλλες περιπτώσεις άραγε δεν υπάρχουν, κα¬τά τις οποίες έχει διαπραχθεί απάτη και δεν έχει απο¬καλυφθεί;
Δεν πρέπει ακόμα να ξεχνάμε, ότι οι μεγάλες χώρες ασχολούνται με δοκιμές νέων, ιπταμένων κυρίως, ό¬πλων ή τηλεχειριζόμενων οχημάτων. Όπως καταλαβαί¬νεις, για να μην καταστούν γνωστά τα στοιχεία των και¬νούργιων εφευρέσεων, οι Υπηρεσίες που εκτελούσαν τα πειράματα διοχέτευαν στα μέσα μαζικής ενημερώ¬σεως ειδήσεις περί εμφανίσεως U.F.O. Για να στρέφε¬ται η προσοχή του κοινού σ' αυτά, και εκείνες να συνε¬χίσουν ανενόχλητες τις έρευνες.
Επίσης, όταν κάποια κυβέρνηση αντιμετωπίζει είτε εσωτερικές είτε εξωτερικές δυσκολίες ή ακόμη και για λόγους εντυπωσιασμού, προσπαθεί να βρει θέματα στα οποία να στρέψει την προσοχή του κοινού. Κάτι τέτοιο είχε συμβεί π.χ. Στην Αμερική. Όπως ξέρουμε από την ιστορία της αστροναυτικής, πρώτοι οι Σοβιετικοί εκτόξευσαν μη επανδρωμένο πύραυλο στο διάστημα, ενώ οι Αμερικανοί ήλθαν δεύτεροι στην κούρσα αυτή. Για να διασκεδασθεί μια τέτοια αποτυχία την περίοδο κατά την οποία είχε εκτοξευθεί το σοβιετικό διαστημόπλοιο, εμ¬φανίσθηκαν αναφορές για εμφάνιση U.F.O. στο Τέξας, ούτως ώστε η προσοχή του κόσμου να στραφεί προς τα εκεί...
Μ Μ: Η ζυγαριά να γείρει προς τα εκεί...
π Ι: Ναι. Πρώτη μας ενέργεια, λοιπόν, είναι να ξεκα¬θαρίσουμε το πεδίο, ούτως ώστε να δούμε αν οι αναφο¬ρές τις οποίες θα μελετήσουμε, θα ερμηνεύσουμε και θα προσεγγίσουμε είναι πραγματικές ή όχι. Στην περί¬πτωση κατά την οποία είναι πραγματικές, αρχίζουν πλέ¬ον οι ερμηνείες.
Ψυχολογική ερμηνεία
Πρώτη ερμηνεία είναι αυτή την οποία ανέφερες προηγουμένως, Μανώλη, η ψυχολογική. Ξέρουμε για την ανθρώπινη ψυχή ότι θέλει πάντα κάποιο στον οποίο να στηρίζεται. Όπως και να το κάνουμε, εκείνοι ακρι¬βώς οι άνθρωποι που διακηρύσσουν ότι είναι ανεξάρτη¬τοι, έχουν ανάγκη απ’ τα περισσότερα στηρίγματα. Μπορεί μεν να τραγουδά ο γνωστός ρόκερ «Δε μ' αρέ¬σουν οι σωτήρες, δε γουστάρω να σωθώ», αλλ’ αυτό το λέει με το στόμα. Δεν συμβαίνει πράγματι. Πηγαίνει και καταθέτει τη Μεγ. Πέμπτη την ανθοδέσμη του στα πό¬δια του Εσταυρωμένου και μυρώνεται από τον Ιερέα με το άγιο ευχέλαιο... Κανένας απολύτως άνθρωπος δεν έχει κενό το βάθρο της ψυχής του. Αν έχει βγάλει το Χριστό, τον πραγματικό Θεό, οπωσδήποτε έχει βάλει στη θέση του κάποιο είδωλο, ακόμη και την απιστία του. Οι άνθρωποι, μετά τη φοβερή λογοκρατία του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του δικού μας μέχρι τις μέρες μας, έχουν ανάγκη από το Σωτήρα, έ¬χουν ανάγκη από στήριγμα. Μετά τη φοβερή αυτή λογο¬κρατία που είχε θέσει το συναίσθημα σε δεύτερη μοίρα και νόμιζαν ότι όλα εξηγούνται και όλα λύνονται με την επιστήμη, ο άνθρωπος αισθάνθηκε κενό, διότι είδε πραγματικά στις μέρες μας ποια είναι τ' αποτελέσματα της χωρίς Θεό επιστήμης. Δεν κατηγο¬ρούμε την επιστήμη• όμως, η επιστήμη δεν αρκεί για τη λύση των προβλημάτων του ανθρώπου. Ίσα ίσα, μερικές φορές τα αυξάνει επώδυνα... Ας θυμηθούμε τις επιπτώσεις των δύο παγκοσμίων πολέμων, κα¬θώς και του τελευταίου στον Περσικό Κόλπο με τη φο¬βερή οικολογική καταστροφή. Είδε, λοιπόν, ο άνθρωπος ότι η επιστήμη δεν του δίνει το στή¬ριγμα το οποίο θέλει. Η πολιτική τον έχει επίσης απογοητεύσει, η τέχνη αγγίζει μόνο την επιδερμίδα... Ψάχνει να βρει στηρίγματα και επειδή απογοητεύθηκε απ’ όλους τους γήινους σωτήρες, αποφάσισε να στρα¬φεί στον ουρανό, όχι, όμως, όπως του υποδεικνύει ο Χριστιανισμός, αλλά όπως θέλει η ανθρώπινη κουφότη¬τα ή η εκμετάλλευσή της από μερικούς «έξυπνους».
Τι μπορεί να έλθει από τον ουρανό; Οι «σωτήρες», οι εξωγήινοι, οι οποίοι σαν πιο εξελιγμένοι από μας, θα κατευθύνουν την επιστήμη μας, θα μας καθοδηγήσουν, ούτως ώστε να μην περάσουμε από λανθασμένα μονο¬πάτια, τα οποία πιθανόν διάβηκαν αυτοί και τα ξέρουν κ.λπ.. Μόλις, λοιπόν, ήρθαν οι πρώτες αναφορές για την «ύπαρξη» των εξωγήινων, εκδηλώθηκε αυτή η προσδοκία που βοηθήθηκε στη συνέχεια αρκετά από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, τις γνωστές ταινίες «στενές επαφές τρίτου τύπου» με εξωγήινους κ.τ.ο.. Η ψυχολο¬γία αυτή έχει περάσει και στα κινούμενα σχέδια και μά¬λιστα σκοπίμως οι σκηνοθέτες και οι σεναριογράφοι πα-ρουσιάζουν τους εξωγήινους στην πλειονότητα τους καλούς, για να γίνει ευκολότερα αποδεκτή η έλευσή τους. Έτσι οι άνθρωποι είναι πάντοτε στραμμένοι προς τον «καλό» και μορφωμένο εξωγήινο, που θα έλθει να καθοδηγήσει το ανθρώπινο γένος. Η έντονη, όμως, α¬ναμονή του ερχομού του, κάνει πολλούς να νομίζουν και ότι τον βλέπουν ή ότι βλέπουν τα οχήματά του. Οι πα¬ραισθήσεις και οι ψευδαισθήσεις, ως γνωστόν, δίνουν και παίρνουν σε περιόδους αναμονής. Πολλές, λοιπόν από τις σχετικές αναφορές έχουν σαν αφετηρία την ψυχολογική και μόνο προδιάθεση των «θεατών», χωρίς να υπάρχει εξωγήινη αφορμή, ένα διαστημόπλοιο π.χ. Αυτή είναι η ψυχολογική ερμηνεία.
Μ Μ: Και οι άλλες;
Και άλλη κακοπιστία
π Ι: Δεύτερη ερμηνεία είναι η επιστημονική. Πριν όμως, μπούμε σ’ αυτήν, θέλω να τονίσω κάτι. Στην Ελ¬λάδα έχουν μεταφρασθεί γύρω στα δέκα βιβλία του Νταίνικεν, ο οποίος ισχυρίζεται ότι, πολλές φορές στο παρελθόν έχουν επισκεφθεί τη γη εξωγήινοι. Όλα τα ανεξήγητα του παρελθόντος τα ερμηνεύει με την προ¬σφυγή στους εξωγήινους. Λοιπόν, για να συνεχίζει ο εκδότης μετά το πρώτο, δεύτερο, τρίτο κ.λπ. βιβλίο να φθάνει στο δέκατο, αυτό σημαίνει ότι έχουν κυκλοφορία τα βιβλία αυτά. Το στοιχείο, τώρα, το οποίο θέλω να το¬νίσω είναι το εξής: Αναφέρεται στην Αγ. Γραφή ότι ο Θεός εξευτελίζει τους «σοφούς» με την ίδια τη «σο¬φία» τους, την «εξυπνάδα» τους (Α' Κορινθίους Γ' 19). Εδώ, ειδικότερα, πιάνονται στην παγίδα όσοι απομακρύνθη¬καν από την Εκκλησία λέγοντας ότι το έκαναν αυτό, ε¬πειδή, δήθεν, δεν αντιμετωπίζει επιστημονικά τα διάφο¬ρα θέματα, ή —πολύ περισσότερο— διότι η επιστήμη έχει αποδείξει, όπως ισχυρίζονται, ότι ορισμένες θέ¬σεις της Εκκλησίας είναι λανθασμένες. Έρχεσαι, τώρα, εσύ και τους δίνεις, συγκεκριμένα για το θέμα των εξω¬γήινων, τις επιστημονικές εξηγήσεις και βλέπεις ότι κλωτσάνε, δυσφορούν. Γιατί, όμως, να συμβαίνει αυτό, εφόσον η αφορμή, όπως λένε, της εξόδου των από την Εκκλησία ήταν η επιστήμη; Υποτίθεται ότι εμπιστεύ¬ονται τουλάχιστον την επιστήμη! Ή μήπως όχι και έ¬χουμε απλώς να κάνουμε με «προφάσεις εν αμαρτίαις»; Και αυτό είναι η πραγματικότητα, βέβαια• δεν απομα-κρύνθηκαν για επιστημονικούς λόγους. Αν έφευγαν λόγω επιστήμης, θα τη χρησιμοποιούσαν παντού και όχι όπου τους συμφέρει. Εδώ π.χ. απορρίπτουν τις επιστημονικές εξηγήσεις, μόνο και μόνο επειδή θέλουν να πιστεύουν στην ύπαρξη των εξωγήινων.
Επιστημονική ερμηνεία
Ας δούμε, τώρα, τι προσφέρει η επιστημονική προ¬σέγγιση στο υπό συζήτηση θέμα. Υπάρχουν τεράστιες γραμμές χαραγμένες στη Νάζκα του Περού. Ο Νταί¬νικεν ισχυρίζεται ότι χρησίμευαν σαν οδηγοί η διάδρο¬μοι προσγειώσεως απογειώσεως στους αστροναύτες της αρχαίας εποχής. Ο γνωστός, όμως, αστρονόμος Κάρλ Σαγκάν σχολιάζει πολύ σωστά: «Είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχει έλλογη ζωή στο ηλιακό μας σύστημα. Για να έχουν προσγειωθεί εξωγήινοι πρέπει να ήρθαν από μα-κρύτερες αποστάσεις. Πρέπει να έχουν αναπτύξει, λοι¬πόν, πολύ υψηλή τεχνολογία. Ένας πολιτισμός, όμως, ο οποίος έχει τόσο ανεπτυγμένο επιστημονικό επίπεδο, ώστε να διασχίζει ηλιακά συστήματα με προορισμό τη γη, δεν χρειαζόταν τις αερογραμμές της Νάζκα για τα διαστημόπλοια του» (το επιχείρημα του, στο Ανεξήγητο, 1982, σ. 127). Η σκέψη του Σαγκάν, όπως βλέπουμε, είναι επιστημονικότατη.
Θα πρέπει πάντως να αναφέρουμε και το εξής: Ο Νταίνικεν προσπάθησε κάποτε να παραπλανήσει τον Κόλιν Ουίλσον λέγοντας πως δεν ισχυρίσθηκε ότι οι εξωγήινοι κατασκεύασαν τις γραμμές της Νάζκα. Ο Ου¬ίλσον, όμως, τον αποστόμωσε, δείχνοντας τη θέση αυ¬τή σ' ένα από τα βιβλία του: «Κοντά στη σημερινή πο¬λίχνη Νάζκα προσγειώθηκαν κάποτε πάνω στην ακατοίκητη πεδιάδα ξένες "ευφυΐες" και κατασκεύασαν ένα αυτοσχέδιο αεροδρόμιο για τα διαστημικά τους οχήματα» (Επιστροφή στ' άστρα, σ. 174. Η προσπάθεια παραπλανήσεως υπάρχει στο Ανεξήγητο, 1982, σ. 13-15).
Πολλοί, επίσης, επικαλούνται βραχογραφίες από το Τασίλι της Σαχάρας ή από την Αυστραλία, που παρου¬σιάζουν μορφές οι οποίες έχουν κεραίες στα κεφάλια τους και διακηρύσσουν ότι πρόκειται για κράνη εξω¬γήινων, ισχυριζόμενοι ότι τα είχαν δει οι κάτοικοι των περιοχών εκείνων και τα ζωγράφισαν. Οι επιστήμονες όμως, αποφαίνονται ότι είναι ανόητη η εξήγηση αυτή διότι, όπως είπαμε, για να έχουν έλθει από τόσο μακρινή απόσταση θα ήσαν πολύ εξελιγμένης επιστημονικής στάθμης και δεν θα χρειάζονταν να έχουν κεραίες, τις οποίες δεν είχαν ούτε οι αστροναύτες της γης της επιστημονικής στάθμης του αιώνα μας, η οποία βρίσκε¬ται ασφαλώς στα σπάργανα ακόμα. ουτε ο Νήλ Άρμστρονγκ, ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στη σελήνη, είχε τέτοιες κεραίες στο κράνος του σκαφάνδρου του.
Ύπαρξη Θεού, ύπαρξη εξωγήινων
Ας έλθουμε τώρα σε μια άλλη επιστημονική προσέγ¬γιση. Οι θιασώτες των εξωγήινων βλέπουν πράγματα τα οποία υπερβαίνουν, κατά την άποψή τους, τις ικανό¬τητες των προγενεστέρων ανθρώπων, π.χ. τη γνωστική ικανότητά τους ή την ικανότητα να κατασκευάζουν κο¬λοσσιαία μνημεία όπως οι Πυραμίδες της Αιγύπτου ή ο¬τιδήποτε ανάλογο δημιούργημα του παρελθόντος. Ι¬σχυρίζονται, λοιπόν, ότι αυτά τα επιτεύγματα δεν θα μπορούσαν να αποδοθούν στους ανθρώπους με το χα¬μηλό διανοητικό επίπεδο. Άρα τις γνώσεις και τα μέσα που χρειάζονταν για τις κατασκευές αυτές τα είχαν από εξωγήινους.
Μ Μ: Είχαν πάρει τα σχέδια από το διάστημα, μ' άλλα λόγια.
π Ι: Ναι. Ερχόμαστε εμείς τώρα και βγάζουμε το εξής επιχείρημα υπέρ της Χριστιανικής Απολογητικής: Η γη μας —η οποία είναι και πολύ δυσκολότερο να κα-τασκευασθεί και πολύ ευρύτερη από τα επ’ αυτής κτί¬σματα, όπως οι Πυραμίδες— δεν πρέπει, σύμφωνα με τη λογική των θιασωτών των εξωγήινων, να οφείλεται κι αυτή σε κάποιον; Εφόσον οι Πυραμίδες δεν οφεί¬λονται στους ανθρώπους, αλλά σε κάποιους εξωγή¬ινους ευφυέστερους από τους ανθρώπους, δεν πρέπει και η γη πάνω στην οποία υπάρχουν οι Πυραμίδες να οφείλεται σε μια Διάνοια...
Μ Μ: Σε μια «άλλη» Δύναμη...
π Ι: ...η οποία θα είναι απείρως εξυπνότερη...
Μ Μ: Και ισχυρότερη.
π Ι: Βεβαίως• και ισχυρότερη από τον άνθρωπο; Μ Μ: Λογικά, ναι!
π Ι: Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι άθεοι θιασώτες των εξωγήινων έχουν πέσει σε λογική παγίδα. Οτιδήποτε απαντήσουν στο δεύτερο ερώτημα, είναι αναγκασμένοι να δεχθούν και για το πρώτο, για τους εξωγήινους δη¬λαδή. Αν πουν π.χ. ότι δεν ξέρουν ποιος κατασκεύασε τον κόσμο, θα πρέπει να πουν το ίδιο και για τις Πυρα-μίδες, ότι δηλαδή αγνοούν τον κατασκευαστή και όχι να κόπτονται να τις αποδίδουν σε εξωγήινους ισχυρό¬τερους και εξυπνότερους από τον άνθρωπο. Διότι είναι παράλογο να δέχονται αιτία για τις γνώσεις του παρελ¬θόντος και τις επί γης κατασκευές και να μη δέχονται αιτία για τον κόσμο, ο οποίος είναι περιέχον και άρα δυ¬σκολότερο από τα περιεχόμενα να κατασκευασθεί. Ας πούμε εδώ ένα σχετικό ανέκδοτο:
Κάποτε ένας πιστός αστρονόμος είχε ένα φίλο ά¬πιστο που διαρκώς του έλεγε ότι όλα έγιναν μόνα των. Κάθεται, λοιπόν, κι αυτός και κατασκευάζει κάτι σαν το ηλιακό σύστημα και στο οποίο με διαφόρους μηχανι¬σμούς περιστρέφονταν γύρω από τον Ήλιο η γη και οι άλλοι πλανήτες, και το τοποθέτησε στο σπίτι του πάνω σ' ένα τραπέζι.
Όταν το είδε ο άπιστος, είπε με έκπληξη και θαυμα¬σμό:
—Τι ωραίο που είναι! Ποιος το έφτιαξε; —Κανείς!, του απαντά ο αστρονόμος. Μόνο του έγι¬νε!
—Μη με πειράζεις, του λέει. Πες μου ποιος το έκανε!
—Μόνο του έγινε, σου λέω! Δεν με πιστεύεις; —Για τρελλό με περνάς; Πως να πιστέψω ότι έγινε μόνο του;
— Ώστε δεν πιστεύεις ότι αυτό το μηχάνημα έγινε μόνο του. Τότε πως επιμένεις με πείσμα ότι ολόκληρη αυτή η δημιουργία έγινε χωρίς το Θεό;

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011


Αληθώς, μία καταπληκτική εἴδησις τήν ὁποίαν
διηγεῖται ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεξι-
κοῦ κ. Ἀθηναγόρας, καί τήν ὁποίαν δημοσιεύει
τό περιοδικόν τῶν Κατηχητικῶν Καλαμάτας «Κι-
βωτός», τ. 31:
«Θυμᾶμαι πρίν ἕξι χρόνια, ὅταν ἐπισκέφθηκε
τήν Κούβα ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης μας, γιά
νά τελέσει τά ἐγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγί-
ου Νικολάου, ὑπῆρχαν μόνο τέσσερις Κουβανοί
Ὀρθόδοξοι. Καί τώρα πάνω ἀπό χίλιες οἰκογέ-
νειες ἔχουν βαπτιστεῖ καί ἀσπαστεῖ τήν Ὀρθο-
δοξία. Καί κάθε μέρα προσέρχονται ἄλλοι...
Πράγματι, μᾶς ἀνήκει ἡ Κούβα. Μᾶς ἀνήκει ἡ
Ἀϊτή, τό Μεξικό, ἡ Κόστα Ρίκα, ὁ Ἅγιος Δομήνι-
κος καί ἡ Κολομβία. Καί τώρα, ὤ τοῦ θαύματος,
ἡ Γουατεμάλα.Ὅπως στά χρόνια τῶν διωγμῶν,
ἔτσι καί ἐδῶσέ ὅλες τίς χῶρες τῆς Κεντρικῆς καί
Νοτίου Ἀμερικῆς, ἀναρίθμητες ὁμάδες ἀνθρώ-
πων ἐγκαταλείπουν τήν Καθολική Ἐκκλησία, πε-
ριμένοντας γιά δεκαετίες τό ἀγκάλιασμα τῆς
Ὀρθοδοξίας. Μία τέτοια μεγάλη ὁμάδα στήν
Γουατεμάλα, πρίν μερικούς μῆνες, κτύπησαν τήν
θύρα τῆς Μητρόπολής μας, ζητώντας νά τούς
δεχθοῦμε στούς κόλπους τῆς κανονικῆςἘκκλη-
σίας. Δέν τούς ἤξερα. Δέν γνώριζα κἄν ὅτι
ὑπῆρχαν. Αὐτοί ὅμως πρίν ἀπό εἴκοσι χρόνια
εἶχαν ἱδρύσει μιά δική τους ἀντικανονικήὈρθό-
δοξη Ἐκκλησία, χωρίς νά γνωρίζουν τί σημαίνει
αὐτό. Ἤξεραν ὅμως ὅτι ἡ δική μας Ἐκκλησία
ἔχει τήν ἀληθινή πίστη καί ὅτι τούς ἐκφράζει ἡ
Ὀρθόδοξη διδασκαλία καί ὁ τρόπος ζωῆς της.
Μετά λοιπόν ἀπό εἴκοσι χρόνια, ἦλθε τό πλήρω-
μα τοῦ χρόνου.Ψάχνοντας ἔμαθαν πώς στόΜε-
ξικό ὑπάρχει ὁ κανονικός Μητροπολίτης τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.Μέ βρῆκαν καί κτύ-
πησαν τήν πόρτα γιά νά τούς δεχθῶ. Ἔστειλα
δύο ἱερεῖς γιά νά διαπιστώσουν ποιοί εἶναι καί
ἐάν ἡ ἐπιθυμία τους εἶναι σοβαρή. Ἐξεπλάγην!
Ἐπρόκειτο γιά μία ὁμάδα μέ περισσότερους ἀπό
500.000 ἀνθρώπους, μέ 338 ἐκκλησίες καί πα-
ρεκκλήσια, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ περισσότεροι εἶναι
ἰθαγενεῖς τῆς Γουατεμάλας καί μάλιστα τῆς
ἀρχαίας φυλῆς τῶν Μάγια. Ἔκανα τόν σταυρό
μου καί εὐχαρίστησα τήν Παναγία για αὐτό τό
θαῦμα. Τώρα καταλαβαίνω πλήρως τί ἐννοοῦσε
ὁ μέγας βυζαντινολόγος καί ἱστορικός Στῆβεν
Ράνσιμαν, ὅταν ἔγραφε ὅτι “ἡ τρίτη χιλιετηρίδα
ἀνήκει στήνὈρθοδοξία”».
Νά εὐχαριστήσωμεν καί ἡμεῖς τόν Κύριον καί
τήν Παναγίαν μας διά τήν, ἀληθῶς, καταπληκτι-
κήν καί εὐχάριστον αὐτήν εἴδησιν διά την Ὀρθοδοξίαν.

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Η ΖΩΗ Η ΑΙΩΝΙΟΣ




Αλήθεια, ποια είναι η ουσία του Χριστιανικού πνευματικού ρεύματος ; Ποιο είναι το μαγικό βουνό από το οποίο ξεκινάει το πρώτο του αγίασμα, το αιώνιο, το ακατάφθορο, ποιο είναι το όνομά του ;
Είναι η προσδοκία του έσχατου ; είναι η «ευαγγελία της αναστάσεως» ; Αν υποθέταμε πως η χριστιανική πνευματικότητα ήταν ένα όρος, και το ανεβαίναμε ψηλά για να δούμε από εκεί πάνω το αληθινό κοσμικό τοπίο της υπάρξεως, ποια θα ήταν η κορύφωσή σου, η ακραία «εννοιά» σου, η ακροτελεύτια «εμβίωσή» σου και πως θα ονομαζότανε ;
«Η ζωή η αιώνιος».
Η ζητούμενη έσχατη αλήθεια του όντος. Αυτή είναι το μαργαριτάρι που κομίζει η χριστιανική αποκάλυψη, αυτό είναι το νάμα το ιερό που ξεκινάει από τα βάθη του «όντος», από τα βάθη του Θεού. Αυτή είναι το κέντρο της χριστιανικής φανέρωσης.
Αυτός που ανήγγειλε τη Ζωή την αιώνιο δεν ήταν εκπορθητής. Την ανήγγειλε, διότι την εκόμιζε εντός του ως δώρημα τέλειον. Είδε το μαργαριτάρι να λάμπει εντός του. Και είπε πως αυτό το μαργαριτάρι το φέρνετε όλοι σας προικώο, σκύψτε να το δείτε. Είναι τόσο απλό. Και μόνο στην απλότητα λάμπει. Ελάμψεις ονείρου μυστικού το νόημά του, ανταύγειες πλούτου μυθικού το περιβόλαιό του.
Η Ζωή η αιώνιος δεν είναι ιδέα, δεν είναι νόημα, δεν είναι παράσταση του νού, είμαι Εγώ. Ετσι είπε. Αρα κάθε πρόσωπο είναι αυτό το ίδιο η Ζωή η αιώνιος. Η χρυσή κλωστή της Ζωής της αιωνίου χάνεται μέσα στους σκοτεινούς λαβύρινθους της εξωτερικής εγκοσμιότητος. Στην αιθρία της αγιότητας τη βλέπεις τη χρυσή κλωστή να μαρμαίρει στα μάτια τα ανοικτά των ζωντανών σου και να υποφέρει στα μάτια των νεκρών σου. Την ιχνεύεις στο βάθος του αγαπητικού δεσμού σου με τις άλλες ψυχές, στη διαδρομή από γενεά σε γενεά μέσα στην ιερά παράδοση, τη βλέπεις να καθρεπτίζεται μέσα στα μάτια της ψυχής της αγαπημένης, μακρυά από τη μηδενιστική χλαλοή του κόσμου τούτου, μακρυά από τη φθορά του και από τον θάνατό του.
Χρήστος Μαλεβίτσης

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Μεσογαίας Νικόλαος "Η Ανάσταση τινάζει την λογική μας στον αέρα"


Στο «Κ» της Καθημερινής μίλησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, μιλώντας μεταξύ άλλων, για το αναστάσιμο μήνυμα των ημερών του Πάσχα, καθώς και για ζητήματα κοινωνικής προτεραιότητας, στα οποία η Εκκλησία μπορεί να έχει λόγο και ρόλο.
Μια συζήτηση με αφορμή την Ανάσταση και το Πάσχα με έναν ιερωμένο που διαθέτει δυο διδακτορικά: ένα στην Αστροφυσική και ένα στη Θεολογία.
Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος Χατζηνικολάου υπήρξε για χρόνια ερευνητής στα αμερικανικά πανεπιστήμια MIT και Χάρβαρντ, αναζητώντας απαντήσεις για το μυστήριο του σύμπαντος, αλλά η επιστημονική και ερευνητική του ενασχόληση με τον φυσικό κόσμο και τον άνθρωπο τον οδήγησαν στην Εκκλησία.
Το 1989 εγκατέλειψε την υπόσχεση μιας καριέρας στη NASA, επέστρεψε στην Ελλάδα και εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Στομίου Κονίτσης.
Το 2004 χειροτονήθηκε μητροπολίτης. Με δική του πρωτοβουλία τη Μεγάλη Δευτέρα απομακρύνθηκαν οι αστυνομικές δυνάμεις από την περιοχή της Κερατέας και διαλύθηκαν τα μπλόκα των κατοίκων.
Ποιος ήταν ο ρόλος σας στο πρόβλημα στην Κερατέα;
Εγώ δεν μπαίνω καθόλου στην ουσία, γιατί δεν είμαι αρμόδιος. Αλλά η βία πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσει, από οποιαδήποτε μεριά και αν προέρχεται.
Και για να σταματήσει, χρειάζεται οι άνθρωποι να συναντηθούν και να επικοινωνήσουν.
Πρέπει η κυβέρνηση να ανοίξει τις πόρτες της επικοινωνίας με τους τοπικούς άρχοντες.
Με αυτούς να μιλήσει. Όχι μ' εμένα. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Είναι πόλεμος.
Το νόημα του Πάσχα;
Νομίζω είναι τριπλό. Το πρώτο είναι ότι με την Ανάσταση έχουμε την απόδειξη της θεότητας του Χριστού, το δεύτερο ότι ... καταργείται ο θάνατος, και το τρίτο, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι η πρόκληση για καινούρια ζωή.
Τα αρνιά μας απομακρύνουν από το νόημα του Πάσχα;
Από μόνα τους θα ήταν πολύ περιορισμένης ισχύος, για να γιορτάσει κανείς το Πάσχα. Αλλά όμως, και το να χαρεί κανείς με υλικούς τρόπους, είναι ανθρώπινο.
Η Ανάσταση του Χριστού δεν προκαλεί τη λογική μας;
Την τινάζει στον αέρα. Δεν έχει καθόλου λογική.
Άρα, γιατί να πιστέψουμε;
Η πίστη είναι κάτι ανώτερο από τη λογική κατανόηση, από τον ηθικό κανόνα, από τη συναισθηματική προσδοκία. Πιστεύουμε αυτό που είναι πέρα από τη λογική μας.
Μπορεί να είναι κάποιος Χριστιανός Ορθόδοξος, και να αντιμετωπίζει την Ανάσταση ως «παραμύθι»;
Μπορεί να κουβαλάει τον πολιτισμό της Ορθοδοξίας, αλλά θα είναι, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, με κενό κήρυγμα. Άδειο κήρυγμα, και άδεια ζωή.
Εσείς πιστεύετε στην Ανάσταση;
Με όλα μου τα κύτταρα. Το μόνο που πιστεύω είναι η Ανάσταση. Όλη η πίστη στην Ανάσταση, δημιουργεί μια έκταση στον άνθρωπο.
Δεν έχεις ανάγκη του θαύματος ή της αποδείξεως. Αλλά ησυχάζεις, και ξανοίγεσαι σε έναν άλλο κόσμο. Αυτό είναι η Εκκλησία.
Με δεδομένο ότι όλες οι θρησκείες διακηρύττουν τη μετά θάνατον ζωή, αποκλείετε να καλύπτεται έτσι απλώς μια ψυχολογική ανάγκη του ανθρώπου;
Θα μπορούσε, διότι υπάρχει τέτοια ανάγκη.
Αλλά, πρώτα πιστεύεις, και μετά σου αποδεικνύεται. Και είναι τόσο ωραίο αυτό.
Αν είχατε γεννηθεί πιο αναλυτικά ή πιο δυτικά, δεν θα πιστεύατε σε άλλη θρησκεία;
Μπορεί… Να ήμουν χότζας… Ή καρδινάλιος.
Άρα, γιατί να πιστεύουμε ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη αλήθεια;
Διότι συνέβη να γεννηθούμε εδώ, και να επιβεβαιωθεί αυτό το πράγμα μέσα μας.
Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε αν ήμουν αλλού.
Πόσοι από τους Χριστιανούς Ορθόδοξους στην Ελλάδα είναι πραγματικοί χριστιανοί;
Νομίζω ότι το ποσοστό είναι πολύ μικρό. Και σε αυτό φταίμε ως Εκκλησία, γιατί έχουμε συμβιβαστεί και εκκοσμικευτεί ή απλώς λειτουργούμε ως σωματείο.
Όχι ως μυσταγωγία. Δηλαδή, να πάρουμε τους ανθρώπους, και σιγά-σιγά να τους οδηγήσουμε στο μυστήριο του Θεού».
Σας ενοχλεί που οι περισσότεροι φτάνουν στην εκκλησία μισή ώρα πριν την Ανάσταση, και φεύγουν με το «Χριστός Ανέστη»;
«Δεν με ενοχλεί, αλλά είναι σαν να πηγαίνουν σε έναν γάμο, να περιμένουν την υποδοχή της νύφης, και μόλις αρχίζει ο γάμος, να φεύγουν. Είναι κρίμα. Αδικούνται οι άνθρωποι».
Το Άγιο Φως ανάβει πραγματικά από μόνο του, και όχι με σπίρτα;
Εδώ έφτασε ο σύγχρονος άνθρωπος, εν ονόματι της επιστήμης, να πιστεύει ότι ο κόσμος έγινε από το τίποτα. Γιατί να μην μπορεί να γεννηθεί και το Άγιο Φως από το τίποτα;
Από εκεί και πέρα, η μεγάλη σημασία του Αγίου Φωτός είναι ότι όλοι μοιραζόμαστε αυτό το φωτάκι από την ίδια πηγή. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γιατί να το χάσουμε;
Αφού τα σώματα λιώνουν, πλην του Χριστού, γιατί δεν δέχεται η Εκκλησία την καύση των νεκρών;
Διότι η καύση δεν αφήνει τη φυσιολογική φθορά. Δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι βίαιο, σεβόμενοι την ταφή του Χριστού, και προβάλλοντας στον κάθε άνθρωπο, το γεγονός της ταφής του Χριστού και της Αναστάσεως.
Θα αρνιόσασταν να δώσετε την ευχή σας, σε κάποιον που θα ήθελε να καεί;
Θα έκανα ό, τι τελικά αποφάσιζε η συνείδηση της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία στην Ελλάδα δεν είναι ένα σύστημα που, πολλές φορές, καλλιεργεί το φανατισμό;
Φοβούμαι πως έχετε δίκιο. Βέβαια, υπάρχουν και άλλες φορές που πραγματικά ελευθερώνει.
Γιατί δώσατε πίσω το μισθό σας στο ελληνικό κράτος;
Το ενδιαφέρον είναι ότι το κράτος είναι ανίκανο και το μισθό να μας κόψει. Πληρώνομαι ακόμη, και πηγαίνει σε ιδρύματα.
Μακάρι να μου έκοβε τη δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα. Δεν θέλω να είμαι δημόσιος υπάλληλος.
Άρα, είστε υπέρ του διαχωρισμού Κράτους-Εκκλησίας;
Ναι. Μια Εκκλησία, όσο πιο αποδεσμευμένη είναι από το κράτος, τόσο πιο Εκκλησία είναι. Είναι πιο κοντά στο μήνυμά της.
Αυτή τη στιγμή, όντας μέρος του πολιτικού συστήματος, καταρρέει μαζί με αυτό.
Και πως θα ζούσαν οι ιερείς;
Πολύ καλύτερα. Η φορολόγηση της Εκκλησίας είναι αντιλαϊκό μέτρο. Ο κόσμος δίνει λίγο-λίγο στα παγκάρια, και μαζεύονται χρήματα.
Αν η Εκκλησία της Ελλάδας ταϊζει σήμερα 50.000, όπως είπε τις προάλλες η Σύνοδος, και φορολογηθεί με 20%, πρέπει κάποιος να βρει που θα φάνε οι 10.000.
Εσείς έχετε άλλα εισοδήματα;
Δεν έχω ανάγκες.
Τι τρώτε;
Δεν μπορείτε να φανταστείτε. Μου φέρνουν από τα μοναστήρια τα καλύτερα αυγά.
Η επιστήμη σας έκανε να αμφιβάλλετε για την ύπαρξη του Θεού;
Αντίθετα. Ενώ στην Αμερική γευόμουν τα καλύτερα κομμάτια της επιστήμης, ένιωθα την ανεπάρκειά της να με γεμίζει.
Το πλήρωμα μου το έδινε η ανάγκη να ξεπεράσω το θάνατό μου. Τη φθορά. Το χρόνο.
Η επιστήμη θα μπορούσε ποτέ να ανακαλύψει την αρχή του κόσμου, πριν από το Μπιγκ Μπανγκ;
Πριν από το Μπιγκ Μπανγκ δεν υπάρχει χρόνος, και άρα δεν υπάρχει πριν.
Η επιστήμη είναι ένα υπέροχο εργαλείο, για να μας δείξει την ομορφιά του φυσικού κόσμου.
Αλλά είναι πολύ μικρό για να μας αποδείξει τα όρια του ανθρώπου.
Ο δικός σας σταυρός;
Ο χειρότερος είναι ο εαυτός μου. Δύσκολο πράγμα ο εαυτός μας.

Κυριακή, 24 Απρίλιος 2011
Συντάχθηκε απο τον/την Romfea.gr 04:31

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ «ΚΑΡΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ


ΚΑΡΥΑΙ ΤΗ 22.4/5.5.2011
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ
ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ
ΚΑΙ ΤΗΣ «ΚΑΡΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ
Εξ αφορμής της προσφάτου καταθέσεως στην Βουλή των Ελλήνων του νομοσχεδίου «Για την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση» και την απορρέουσα εκ τούτου μελ¬λον¬τική έκδοση της «Κάρτας του Πολίτη», η Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους επιθυμεί να επισημάνει τα ακόλουθα:
Η «Κάρτα του Πολίτη» ταυτοποιεί την προσωπικότητα του πολίτη και τον μετατρέπει σε ένα αριθμό του συστήματος της ηλεκτρο¬νικής διακυβερνήσεως.
Όλοι οι πολίτες εντάσσονται πλέον σε ένα ηλεκτρονικό σύστημα, το οποίο ελέγχει και επεξερ¬γάζεται τα στοιχεία της προσωπικής τους ζωής (οικονομική δραστηριότης, θέματα υγείας, εργασίας, κοινωνικής συμπεριφοράς κ.λπ.), καταργώντας ουσιαστικά τις προσωπικές τους ελευθερίες.
Επειδή το σύστημα αυτό έχει την δυνατότητα να μετεξελίσσεται εύκολα θεωρούμε ότι είναι ορατός ο κίνδυνος για τους Χριστιανούς να παραβιάζεται η ελευθερία της θρησκευτικής τους συνειδήσεως, στερώντας τους την δυνατότητα να ομολογούν ελεύθερα την πίστι τους και να κηρύσσουν το Ευαγγέλιο του Χριστού.
Επειδή μάλιστα η εξουσία χρήσεως του συστήματος αυτού παραδίδεται σε φορείς ακαθόριστους ως προς τον δη¬μόσιο η ιδιωτικό τους χαρακτήρα και τους δίδεται η ευχέρεια να προσθαφαιρούν στην Κάρτα δεδομένα, υπάρχει το ενδεχόμενο ακόμη και της ανεπίγνωστης εκ μέρους των πιστών χρήσεως αντιχριστιανικών συμβόλων.
Για όλους τους παραπάνω λόγους η Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους εκφράζει την έντονη ανησυχία της και υποβάλλει θερμή παράκληση προς την Ελληνική Κυβέρνηση να μη προχωρήσει στην έκδοση της ηλεκτρονικής «Κάρτας του Πολίτη», συνιστά δε στους χριστιανούς να χρησιμοποιούν τα συμβατικά μέσα ταυτοποιήσεώς τους.
Η υποχρεωτική επιβολή τοιούτου είδους Κάρτας μας ευρίσκει αντιθέτους.
Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν λησμονούμε ότι «μείζων ο εν ημίν η ο εν τω κόσμω», και ότι ο Χριστός «νενίκηκε τον κόσμον»• τούτο όμως δεν συνεπάγεται και την συμφωνία μας σε υποχρεωτικές και ανελεύθερες πρακτικές.
Ευχόμεθα ολοψύχως η Κυρία Θεοτόκος, η Προστάτις και Έφορος του Αγίου Όρους, να δίδει στον ευλαβή λαό της πατρίδος μας την δύναμη να ανταπεξέρχεται σε όλες τις δυσκολίες του βίου, μάλιστα μέσα στη δυσχερή αυτή συγκυρία που διερχόμεθα.

Άπαντες οι εν τη κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι
των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους Άθω.

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Τούρκοι κατεδάφισαν εκκλησία !!!



Τούρκοι κατεδάφισαν εκκλησία στην Κύπρο γιατί "ενοχλούσε" ξενοδοχείο


Οι τουρκικές προκλήσεις δεν έχουν τέλος στην Κύπρο, καθώς οι αρμόδιες αρχές κατεδάφισαν την εκκλησία της Αγίας Θέκλας στην περιοχή Βοκολίδα, ενώ βρισκόταν και σε εξέλιξη προσπάθεια για αναστήλωση της, καθώς "παρεμβαλλόταν" στη θέα από ένα πολυτελές μεν, παράνομο δε, τουρκικό ξενοδοχείο.
Η εκκλησία βρισκόταν στο συγκεκριμένο σημείο για πάνω από έναν αιώνα, ενώ σύμφωνα και με δημοσίευμα της κυπριακής εφημερίδας “Ο Φιλελεύθερος”, η κατεδάφισή της, προκάλεσε οργή στις ελεύθερες περιοχές αλλά και αντιδράσεις στα κατεχόμενα.

Η αρμόδια Τεχνική Επιτροπή δε, που λειτουργεί στο πλαίσιο του διαλόγου μεταξύ του Προέδρου της Δημοκρατίας και του Τουρκοκύπριου ηγέτη θα θέσει την περίπτωση προς συζήτηση στην ερχόμενη συνεδρίασή της.

Σε δηλώσεις του στον “Φιλελεύθερο”, ο κοινοτάρχης της κατεχόμενης Βοκολίδας, Ευάγγελος Κίττος, ανέφερε πως “μετά από επικοινωνία που είχα τόσο με τον Αρχιεπίσκοπο όσο και με τον επίσκοπο Καρπασίας, πληροφορήθηκα ότι γίνονται προσπάθειες για διευθέτηση μετάβασης μας στην περιοχή για να δούμε από κοντά την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί και να προχωρήσουμε και επίσημα σε όλα τα απαραίτητα διαβήματα.”

Ακόμα, ο κοινοτάρχης Βοκολίδας υποστήριξε ότι πριν από δέκα ημέρες επισκέφθηκε ο ίδιος το παρεκκλήσι της Αγίας Θέκλας και φωτογράφισε την περιοχή, αφού όπως είπε, “Τουρκοκύπριοι φίλοι μας από γειτονικά χωριά μας είχαν ενημερώσει για την ανέγερση του ξενοδοχείου και για τα προβλήματα που δημιουργούσαν κάποιοι, επικαλούμενοι την άσχημη κατάσταση στην οποία βρισκόταν το παρεκκλήσι.”

“Ως κοινοτάρχης σε συνεργασία με τους Τουρκοκύπριους αποταθήκαμε στο λεγόμενο δημαρχείο και υποτίθεται ότι είχε συμφωνηθεί να επιδιορθώσουμε κάποιες ζημιές στην εκκλησία για να μην είναι επικίνδυνη, όπως υποστήριζαν οι άνθρωποι του νέου ξενοδοχείου. Προς το σκοπό αυτό μάλιστα αποταθήκαμε και σε κάποιον Ελληνοκύπριο ο οποίος ζει στην Αμερική και προσφέρθηκε να πωλήσει περιουσία του για να μας δώσει τα χρήματα και να καλυφθούν τα έξοδα, και όλα αυτά έγιναν σε συνεργασία πάντα με την Επισκοπή Καρπασίας. Δυστυχώς, και ενώ αυτή η διαδικασία βρισκόταν σε εξέλιξη, μας πήραν από τα κατεχόμενα και μας είπαν ότι στην κυριολεξία μέσα στη νύκτα οι μπουλντόζες μπήκαν και κατεδάφισαν την εκκλησία.” κατέληξε ο κ. Κίττος.

Η τουρκική πλευρά, αναφέρθηκε στην κατεδάφιση του παρεκκλησιού της Αγίας Θέκλας στην κατεχόμενη Βοκολίδα, δίπλα από το παράνομο ξενοδοχείο “Η Κιβωτός του Νώε” και συγκεκριμένα η τουρκοκυπριακή εφημερίδα “Κίπρις”, σε δημοσίευμά της λέει ότι “ο σύμβουλος του Τουρκοκύπριου ηγέτη, Κουντρέτ Οζερσάι, προέβη σε σχετικές δηλώσεις."

Το δημοσίευμα συνεχίζει περιγράφοντας ότι "Ο κ. Οζερσάι ανέφερε ότι η “κυβέρνηση” δεν επικροτεί τέτοια περιστατικά, χαρακτήρισε απαράδεκτη αυτού του είδους τη συμπεριφορά απέναντι σε έργα πολιτιστικής κληρονομιάς και είπε ότι η λεγόμενη κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή που ενημερώθηκε για την κατεδάφιση του παρεκκλησιού στη Βοκολίδα, παρακολουθεί πολύ στενά το θέμα και ήδη μέχρι στιγμής έχει συλληφθεί ένα άτομο το οποίο σχετίζεται με αυτό."

“Είναι πολύ λυπηρό το γεγονός ότι συμβαίνουν τέτοια περιστατικά, τη στιγμή που ο Τουρκοκύπριος ηγέτης ενέκρινε την άμεση αναστήλωση των έργων που αποτελούν πολιτιστική κληρονομιά και τα οποία έχουν δηλωθεί από την "επιτροπή πολιτιστικής κληρονομιάς" ότι βρίσκονται σε κακή κατάσταση και την ώρα που διεξάγονται εντατικές εργασίες με τη συμμετοχή εμπειρογνωμόνων από "το νότο και το βορρά".” είπε ο κ. Οζερσάι.

Η ίδια εφημερίδα σε άλλο δημοσίευμά της γράφει ότι η λεγόμενη Αστυνομία του ψευδοκράτους προχώρησε την Τετάρτη (04/05) στη σύλληψη του Φατίχ Αχμέτ Ερόλ, ο οποίος φέρεται να είναι το άτομο που με τη χρήση μπουλντόζας κατεδάφισε το παρεκκλήσι της Αγίας Θέκλας στην κατεχόμενη Βοκολίδα.
Απο

http://www.seleo.gr/
Seleo.gr News

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

"Ο Μέγας Ιεροεξεταστής" του Ντοστογιέφσκυ



Ισπανία. Η εποχή της "φοβερής και τρομερής" Ιεράς Εξέτασης. Παρανάλωμα πυρός οι ανθρώπινες σάρκες. Αιρετικοί, μάγισσες και "άπιστοι" στο εξώτερον πυρ. Και όλα θυσία στο βωμό μίας σαθρά εννοούμενης αγάπης στον Θεό και τον πλησίον.
Ο Ντοστογιέφσκυ (μέγας ψυχογράφος) "κατεβάζει" τον Χριστό στη γη και τον ρίχνει στα χέρια του Τρομερού Ιεροεξεταστή. Δύο ήρωες με απόλυτη εξουσία στον θάνατο. Ο πρώτος σιωπηλός. Ο δεύτερος λαλίστατος. Και το απόσπασμα συγκλονιστικό:

"Μα να που θέλησε να παρουσιαστεί για μια στιγμή τουλάχιστον στον ταπεινωμένο κι εξαθλιωμένο λαό, στο λαό που σερνόταν μέσα στην αμαρτία, μα που τον αγαπούσε μ' αφέλεια. Η δράση λοιπόν εξελίσσεται στην Ισπανία, στη Σεβίλλη, στην πιο τρομερή εποχή της Ιεράς Εξέτασης, όταν κάθε μέρα άναβαν φωτιές κι έκαιγαν ανθρώπους για την αγάπη του Θεού κι όπου
" Σ' υπέροχες λαμπαδιαστές φωτιές
έκαιγαν τις τρομερές αιρετικές "
"Ώ, μα δεν ήταν έτσι που υποσχέθηκε να ξαναγυρίσει, στους αιώνες των αιώνων, με το πλήρωμα του χρόνου, σ' όλη του την ουράνια δόξα, ξαφνικά, "καθώς η αστραπή εξέρχεται από ανατολών και φαίνεται έως δυσμών" . Όχι, θέλησε να επισκεφθεί τα παιδιά του στον ίδιο τον τόπο, όπου έκαιγαν οι φωτιές για τους αιρετικούς. Μέσα στην απέραντη ελεημοσύνη του, ξαναγυρίζει κοντά στους ανθρώπους, με τη μορφή που είχε κατά τη διάρκεια των τριών χρόνων της δημόσιας ζωής του. Νάτον που κατεβαίνει τους ηλιολουσμένους δρόμους αυτής της μεσογειακής πόλης, όπου ακριβώς την παραμονή, μπροστά στο βασιλιά, τους αυλικούς, τους ιππότες, τους καρδινάλιους, και τις πιο χαριτωμένες κυρίες της Αυλής, ο Μέγας Ιεροεξεταστής έβαλε να κάψουν μια εκατοστή αιρετικούς "Ad Ma jorem Dei Gloriam". Εμφανίζεται αθόρυβα, χωρίς να τον προσέξει κανένας και - πράγμα παράξενο - όλοι τον αναγνωρίζουν...

Ο λαός σα να τον τραβούσε μια ακατανίκητη δύναμη, όλοι μαζεύονται στο πέρασμά του και τον ακολουθούν. Σιωπηλός, περνά καταμεσής του πλήθους, μ' ένα χαμόγελο απέραντης συμπάθειας. Η καρδιά του πλημμυρίζει από αγάπη, τα μάτια του αντανακλούν τη Γνώση, το Φως, τη Δύναμη, που φωτίζουν και ξυπνούν την αγάπη στις καρδιές, τους απλώνει τα χέρια, τους ευλογεί, μια αρετή εξυγίανσης βγαίνει απ' την κάθε επαφή μαζί του κι' ακόμη απ' τα φορέματά του. Ένας γέρος, τυφλός απ' τα παιδικά του χρόνια φωνάζει μεσ' από το πλήθος : "Κύριε θεράπευσέ με και θα δω". Ο λαός χύνει δάκρυα χαράς καί φιλά το χώμα όπου πατά. Απ' τα μάτια του γέρου πέφτει ένα φλούδι κι εκείνος βλέπει. Τα παιδιά σκορπίζουν λουλούδια στο πέρασμά του και φωνάζουν "Ωσαννά!" Εκείνος, φωνάζουν. Είναι Εκείνος ! Δεν μπορεί παρά να 'ναι Εκείνος. Σταματά στην πλατεία της Μητρόπολης της Σεβίλλης τη στιγμή που φέρνουν ένα μικρό άσπρο φέρετρο, όπου αναπαύεται η εφτάχρονη μοναχοκόρη κάποιου προύχοντα. Η νεκρή είναι σκεπασμένη με λουλούδια. "Θ' αναστήσει το παιδί σου", φωνάζουν απ' το πλήθος κι η μητέρα κλαίει. Ο παπάς που προχωρεί εμπρός απ' το φέρετρο, κοιτάζει μ' ένα ύφος συγχυσμένο καί ζαρώνει τα φρύδια. Ξαφνικά, μια φωνή αντηχεί, η μητέρα ρίχνεται στα πόδια του : "Αν είσαι Εσύ, ανάστησε το παιδί μου !" και του απλώνει τα χέρια της. Η πομπή σταματά, αφήνουν το φέρετρο πάνω στις πέτρες της πλατείας. Το κοιτάζει με οίκτο, το στόμα του προφέρει για μια φορά ακόμη : "Ταλιθά κούμμι" και η κόρη εγείρεται. Η νεκρή σηκώνεται, κάθεται και κοιτάζει γύρω της με ύφος κατάπληκτο, χαμογελαστή. Κρατεί ακόμη στα χέρια της το μπουκέτο με τ' άσπρα τριαντάφυλλα, που συνηθίζουν να δίνουν στους νεκρούς. Μέσα στο πλήθος, όλοι έχουν ταραχτεί, φωνάζουν, κλαίνε.

Εκείνη τη στιγμή περνά από την πλατεία ο καρδινάλιος Μέγας Ιεροεξεταστής. Είν' ένας ψηλός γέρος, σχεδόν αιωνόβιος, με στεγνό πρόσωπο, μάτια χωμένα στις κόγχες, μα που μέσα του λάμπει ακόμη μια σπίθα. Δε φορεί πια εκείνη την περίλαμπρη στολή, που τον έκανε να ξεχωρίζει χτες μέσα στο πλήθος, την ώρα που έκαιγαν τους εχθρούς της Καθολικής Εκκλησίας. Έχει ξαναβάλει το παλιό, ασκητικό του ράσο. Οι βοηθοί του κι ο Μέγας Σκευοφύλακας τον ακολουθούν από απόσταση, όλο σεβασμό. Σταματά πλάι στο πλήθος και κοιτάζει από μακριά. Τα είδε όλα, το φέρετρο ακουμπισμένο μπροστά Του, την ανάσταση του κοριτσιού, και το πρόσωπό του σκοτεινιάζει... Ζαρώνει τα πυκνά του φρύδια και στα μάτια του αστράφτει μια τρομερή φλόγα. Τον δείχνει με το δάχτυλο και διατάζει τους φρουρούς του να τον πιάσουν. Είναι τόσο μεγάλη η δύναμή του και ο λαός τόσο συνηθισμένος να τον υπακούει, που όλοι παραμερίζουν, υπακούουν τρέμοντας. Μέσα σε μια θανάσιμη σιωπή, οι χωροφύλακες τον πιάνουν και τον φέρνουν μπροστά του. Σαν ένας άνθρωπος όλο αυτό το πλήθος γονατίζει μπρός στο Μεγάλο Ιεροεξεταστή που σηκώνει το χέρι του και το ευλογεί κι ύστερα χωρίς να πει μια λέξη εξακολουθεί το δρόμο του. Οδηγούν τον Κρατούμενο στο θλιβερό και παλιό κτίριο της Αγίας Σκεύης, και τον κλείνουν εκεί, σ' ένα μικρό υπόγειο κελί.

Η ημέρα περνά κι έρχεται η νύχτα, μια νύχτα Σεβιλλιάνικη ζεστή κι αποπνικτική. Ο αγέρας είναι πλημμυρισμένος απ' τις μυρωδιές που ξεχύνουν οι ροδοδάφνες και οι πορτοκαλιές. Μέσα στα σκοτάδια, η σιδερένια πόρτα του κελιού ανοίγει, και παρουσιάζεται ο Μέγας Ιεροεξεταστής μ' ένα δαυλό στο χέρι. Σταματά στο σκαλοπάτι, παρατηρεί για πολλή ώρα την Αγία Μορφή, τελικά πλησιάζει, ακουμπά τη δάδα πάνω στο τραπέζι και του λέει: "Εσύ; Είσαι Εσύ;" Μην παίρνοντας απάντηση προσθέτει γρήγορα:
"Μη λες τίποτα, πάψε. Άλλωστε τι θα μπορούσες να πεις; Τα ξέρω όλα πολύ καλά. Και δεν έχεις το δικαίωμα να προσθέσεις ούτε μια λέξη στα όσα είπες άλλοτε. Γιατί ήρθες να μας αναστατώσεις; Γιατί, ναι, μας αναστατώνεις, και το ξέρεις πολύ καλά. Αλλά ξέρεις τι θα συμβεί αύριο ; Αγνοώ ποιός είσαι κι ούτε θέλω να το ξέρω: είσ' Εσύ ή μόνο το ομοίωμά Σου; Όμως αύριο θα σε καταδικάσω και θα καείς στην πυρά, όπως ο χειρότερος των αμαρτωλών, κι αυτός ο ίδιος λαός που σου φιλούσε τα πόδια, θα ξεχυθεί αύριο, μόλις δώσω το σύνθημα, για να βάλει φωτιά στο σωρό με τα ξύλα. Το ξέρεις; Ίσως - προσθέτει ο γέρος με τα μάτια καρφωμένα πάνω στον κρατούμενό του, συλλογισμένος...

"Έχεις το δικαίωμα να μας αποκαλύψεις ας είναι και έν' από τα μυστικά του κόσμου απ' όπου έρχεσαι;" ρωτά ο γέρος, κι απαντά ο ίδιος : "Όχι, δεν έχεις το δικαίωμα. Γιατί τούτη η αποκάλυψη θα 'ρχόταν να προστεθεί στην προηγούμενη, και μ' αυτόν τον τρόπο θ' αφαιρούσες απ' τους ανθρώπους την ελευθερία που την υπερασπίσθηκες τόσο πάνω σε τούτη τη γη.
Όλες οι νεώτερες αποκαλύψεις θα έβλαπταν την ελευθερία της πίστης, γιατί θα εμφανίζονταν σαν οφειλόμενες σε θαύμα. όμως, εσύ ο ίδιος πριν από δεκαπέντε αιώνες έβαζες πάνω απ' όλα τούτη την ελευθερία της πίστης. Δεν είπες τάχα τόσες φορές : "Θέλω να σας καταστήσω ελεύθερους!" Ε, λοιπόν ! Τους είδες τους "ελεύθερους" ανθρώπους - προσθέτει ο γέρος με σαρκαστικό τόνο. Ναί, όλο αυτό μας στοίχισε πολύ ακριβά- εξακολούθησε κοιτάζοντάς τον μ' αυστηρότητα -μα επιτέλους τελειώσαμε τούτο το έργο στ' όνομά σου. Μας χρειάσθηκαν δικαπέντε αιώνες σκληρής δουλειάς, για να εγκαθιδρύσουμε την ελευθερία. μα τώρα πια έγινε, και καλά. Δεν το πιστεύεις; Με κοιτάζεις μάλιστα με τρυφερότητα, χωρίς ούτε να καταδεχτείς ν' αγανακτήσεις. Μα ξέρετε ότι οι άνθρωποι ποτέ άλλοτε δεν πίστεψαν τον εαυτό τους πιο λεύτερο όσο τώρα, κι ωστόσο, η ελευθερία τους είν' εκείνη, που έρχονται να την καταθέσουν ταπεινά στα πόδια μας. Αυτό λοιπόν είναι το έργο μας, για να λέμε την αλήθεια. Αυτή είν' η ελευθερία που ονειρεύτηκες ;"
...Ήσουν πληροφορημένος για όλ' αυτά -συνεχίζει ο γέρος- τα συμβούλια δε σου λείπουν, αλλά δε λογάριασες τίποτα, δε σκέφτηκες το μοναδικό μέσο για να γίνουν οι άνθρωποι ευτυχισμένοι. Ευτυχώς που φεύγοντας ανάθεσες σ' εμάς το έργο, μας το υποσχέθηκες, μας παραχώρησες επίσημα το δικαίωμα να λύνουμε και να δένουμε. Τώρα, δεν πιστεύω να σκέφτηκες να μας το αφαιρέσεις; Για ποιό λόγο λοιπόν ήρθες να μας αναστατώσεις ; "...

...Μα αυτό είναι το βασικό ζήτημα της ομιλίας του γέρου : "Το Πνεύμα, το τρομερό και βαθύ, το Πνεύμα της καταστροφής και του μηδενισμού -συνεχίζει- σου μίλησε στην έρημο, κι οι Γραφές αναφέρουν ότι "σ' έβαλε σε πειρασμό". Είν' αλήθεια αυτό; Και μπορούμε να πούμε τίποτα πιο διεισδυτικό, απ' αυτό που σου είπε στα τρία εκείνα ερωτήματα ή, για να μιλήσουμε όπως οι Γραφές- στους τρεις "πειρασμούς" που απέκρουσες ; Αν πραγματικά σημειώθηκε ποτέ πάνω στη γη ένα θαύμα αυθεντικό, που να τόμαθε όλος ο κόσμος, έγινε κείνη την ημέρα των τριών ερωτήσεων. Και μόνο το γεγονός ότι διατυπώθηκαν αυτά τα τρία ερωτήματα αποτελεί ένα θαύμα. Ας υποθέσουμε ότι τα σβήνουμε μεσ' από τις Γραφές, κι ότι πρέπει να τ' αποκαταστήσουμε, να τα φανταστούμε πάλι για να τα τοποθετήσουμε εκεί, και συγκεντρώνουμε γι' αυτό το σκοπό όλους τους σοφούς της γης, πολιτικούς, δεσποτάδες, διανοούμενους, φιλοσόφους, ποιητές, λέγοντάς τους: σκεφτείτε και συντάξετε πάλι τρία ερωτήματα που όχι μόνο ν' αντιστοιχούν στη σημασία του γεγονότος, μα ακόμη και να εκφράζουν σε τρεις φάσεις όλη τη μελλοντική ιστορία της ανθρωπότητας, πιστεύεις ότι αυτός ο Άρειος Πάγος, της ανθρώπινης σοφίας θα μπορούσε να φανταστεί τίποτα το ίδιο δυνατό και το ίδιο βαθύ, με τα τρία ερωτήματα που σου πρότεινε τότε το ισχυρό Πνεύμα; Αυτά τα τρία ερωτήματα αποδείχνουν από μόνα τους ότι έχουμε να κάνουμε μ' ένα Πνεύμα αιώνιο κι απόλυτο, κι όχι μ' ένα διαβατάρικο πνεύμα όπως το ανθρώπινο. Γιατί περικλείνουν μέσα τους και προλέγουν ταυτόχρονα όλη την κατοπινή ιστορία της ανθρωπότητας. είναι οι τρεις μορφές όπου αποκρυσταλλώνονται όλες οι αντιθέσεις, οι αξεδιάλυτες της ανθρώπινης φύσης. Τότε δεν μπορούσαμε να το αντιληφθούμε αυτό, γιατί το μέλλον δεν είχε αποκαλυφθεί, μα τώρα που κύλησαν δεκαπέντε αιώνες, βλέπουμε πως όλα είχαν προβλεφθεί σ' αυτά τα τρία ερωτήματα και πραγματοποιήθηκαν σε σημείο που νάναι αδύνατο να προσθέσεις ή ν' αφαιρέσεις μια λέξη.
"Αποφάσισε λοιπόν από μόνος σου, ποιός είχε δίκιο: εσύ, ή εκείνος που σε ρώτησε; Θυμήσου το πρώτο ερώτημα, την έννοια έστω κι όχι την επιφάνεια: θες να πας στον κόσμο μ' άδεια χέρια και να κηρύξεις μιαν ελευθερία που τους κάνει ανόητους και που η φυσική τους αχαριστία τους εμποδίζει να καταλάβουν, μια ελευθερία που την φοβούνται, γιατί δεν υπάρχει και δε θα υπάρξει ποτέ τίποτα πιο ανυπόφορο για τον άνθρωπο και για την κοινωνία, από τούτη την ελευθερία! Βλέπεις αυτές τις πέτρες στην άνυδρη έρημο; Μετάλλαξέ τις σε ψωμιά κι ο κόσμος θα τρέξει να πέσει στα πόδια σου, όμοια σαν ένα κοπάδι πειθαρχημένο κι όλο ευγνωμοσύνη, τρέμοντας ωστόσο μη τυχόν χάσουν την προστασία σου και πάψουν νάχουν ψωμί.
"Μα δε θέλησες να στερήσεις τον άνθρωπο απ' την ελευθερία του, κι αρνήθηκες, κρίνοντας πως η ελευθερία ήταν κάτι ασυμβίβαστο με την υποταγή που αγοράζεται με ψωμιά. Αποφάνθηκες πως ο άνθρωπος δεν ζει "μόνο με άρτον", μα ξέρεις ότι στ' όνομα του γήινου αυτού άρτου, το πνεύμα της Γης θα εξεγερθεί εναντίον σου, θ' αγωνιστεί και θα σε νικήσει, ότι όλοι το ακολουθούν φωνάζοντας: "Ποιός μοιάζει μ' αυτό το θηρίο που μας έδωσε τη φωτιά τ' ουρανού;" Αιώνες θα περάσουν κι η ανθρωπότητα θα διακηρύσσει με το στόμα των σοφών και των συνετών της ότι δεν υπάρχουν εγκλήματα και κατά συνέπεια, δεν υπάρχουν κι αμαρτήματα. ότι δεν υπάρχουν παρά μόνο πεινασμένοι. "Θρέψε τους πρώτα κι ύστερα ν' απαιτείς απ' αυτούς νάναι "ενάρετοι". Να τι θα γράψουν στο λάβαρο της επανάστασής τους, που θα επιτεθεί στο ναό σου. Στη θέση του ένα καινούργιο οικοδόμημα θα υψωθεί, ένας νέος πύργος της Βαβέλ, που θα παραμείνει δίχως αμφιβολία ατέλειωτος, όπως κι ο πρώτος εκείνος. αλλά θα μπορούσες να γλυτώσεις τους ανθρώπους απ' αυτή την δοκιμασία, κι από χιλιόχρονα βάσανα. Γιατί θα ξανάρθουν να μας βρουν αφού θάχουν κοπιάσει χίλια χρόνια να χτίσουν τον πύργο τους! Θα μας αναζητήσουν κάτω απ' τη γη, όπως άλλοτε, μέσα στις κατακόμβες όπου θάμαστε κρυμένοι (θα μας βασανίσουν πάλι) και θα κραυγάσουν: "Δώστε μας να φάμε γιατί αυτοί που μας υποσχέθηκαν τη φωτιά τ' ουρανού δε μας την έδωσαν".

Τότε θ' αποτελειώσουμε εμείς τον πύργο τους, γιατί δε χρειάζεται για κάτι τέτοιο παρά μόνο η τροφή, και θα τους θρέψουμε, υποτίθεται στ' όνομά σου, θα τους κάνουμε να το πιστέψουν τουλάχιστο. Χωρίς εμάς θάναι για πάντα τους πεινασμένοι. Καμιά γνώση δε θα τους δώσει ψωμί, όσο θα μένουν ελεύθεροι αλλά θα καταλήξουν να την καταθέσουν στα πόδια μας τούτη την ελευθερία τους, λέγοντας: "Υποτάξετέ μας, κάνετέ μας δούλους, μα δώστε μας να φάμε". Θα καταλάβουν επιτέλους πως η ελευθερία δε μπορεί να συμφιλιωθεί με το ψωμί της γης που είναι στη διάθεσή τους, γιατί ποτέ δε θα μπορέσουν να το μοιράσουν μεταξύ τους! Θα πεισθούν ακόμη για την ανικανότητά τους νάναι ελεύθεροι, όντας αδύναμοι, ξεστρατισμένοι, μηδαμινοί κι επαναστατημένοι.
Τους υποσχέθηκες τον ουράνιον άρτον. αλλά μπορεί κάτι τέτοιο, όσο δυνατό κ αν είναι σαν χτύπημα, να συγκριθεί μ' αυτό της γης, στα μάτια της αδύναμης και ξεστρατισμένης της αιώνια αχάριστης ανθρώπινης ράτσας; Χιλιάδες και δεκάδες χιλιάδων ψυχές θα σε ακολουθήσουν εξαιτίας αυτού του ψωμιού, μα τι θα γίνουν τα εκατομμύρια κι οι χιλιάδες που δεν έχουνε το θάρρος να προτιμήσουν τον άρτο τ' ουρανού απ' τον άρτον της γης; Δεν θα 'φτανες στο σημείο να διαλέξεις τους μεγάλους και τους δυνατούς, που σ' αυτούς οι άλλοι, το αναρίθμητο πλήθος, που είναι αδύναμο μα που σ' αγαπά, θα χρησίμευε σαν εκμεταλλεύσιμο υλικό; Μας είναι το ίδιο αγαπητά και τ' αδύναμα πλάσματα. Παρόλο που είναι ξεστρατισμένοι κι επαναστατημένοι θα γίνουν πειθαρχικοί τελικά. Θα ξαφνιαστούν και θα μας πιστέψουν για θεούς μια που καταδεχτήκαμε να μπούμε επικεφαλής τους, για να τα καταφέρουμε έτσι που η ελευθερία που τους τρόμαζε να ξαναγυρίσει απ' άλλο δρόμο, κι ακόμη γιατί καταδεχτήκαμε να βασιλέψουμε πάνω τους, τόσο που στο τέλος θ' αρχίσουν πραγματικά να φοβούνται νάναι ελεύθεροι.
Αλλα εμείς θα τους λέμε πως είμαστε υποτακτικοί σου, ότι βασιλεύουμε μόνο στ' όνομά σου. Θα τους ξεγελάσουμε πάλι, μια και δεν πρόκειται να σ' αφήσουμε να τους ξαναπλησιάσεις. Κι είναι τούτη η αγυρτεία που θα γίνει το βασανιστήριό μας, γιατί θα πρέπει να πούμε ψέματα. Αυτό είναι το πρώτο νόημα του ερωτήματος που σούκαναν στην έρημο, και να, που αποδιώχτηκες στ' όνομα αυτής της ελευθερίας που την τοποθετούσες πάνω απ' όλα. Ωστόσο αυτή είναι που κρύβει όλο το μυστικό του κόσμου. Γιατί αν δεχόσουν να κάνεις αυτό το θαύμα των ψωμιών θα 'χες κατασιγάσει την πανανθρώπινη αγωνία -ατόμων και ομάδων- δηλαδή θα 'δινες απάντηση στο αγωνιακό ερώτημα: "μπροστά σε ποιόν πρέπει να υποκλιθούμε;" Γιατί δεν υπάρχει για τον άνθρωπο που απομένει ελεύθερος, έγνοια πιο μόνιμη, πιο αγωνιώδης, απ' την αναζήτηση ενός πλάσματος για να το προσκυνήσουν. Αλλά, ο ελεύθερος άνθρωπος δε θέλει να υποκύψει παρά μόνο μπροστά σε κάποιον με αναμφισβήτητη αξία και δύναμη, που όλοι να τον σέβονται, με μια παγκόσμια συγκατάθεση. Αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα βασανίζονται αποζητώντας μια λατρεία, που να ενώνει όχι μόνο τους αδύναμους, και μικρούς πιστούς, αλλά που σ' αυτήν να μετέχουν όλοι μαζί, ενωμένοι απ' την ίδια πίστη. Αυτή η ανάγκη της κοινότητας μέσα στη λατρεία, είναι το ουσιαστικώτερο βασανιστήριο του κάθε ατόμου και της ανθρωπότητας ολόκληρης, από την πανάρχαια εποχή...
Για να πραγματοποιήσουν αυτό το σκοπό αλληλοεξοντώνονται με τη ρομφαία. Οι λαοί δημιούργησαν θεούς και τους έβαλαν ν' αντιμάχονται ο ένας τον άλλο: "Αρνηθείτε τους θεούς σας και πιστέψτε στους δικούς μας, αλλιώτικα δυστυχία σ' εσάς και στου θεούς σας!" Κι έτσι θα γίνεται ως τη συντέλεια του κόσμου, ακόμη κι όταν οι θεοί θάχουν εξαφανιστεί. οι άνθρωποι θα γονατίζουν μπρος στα είδωλα. Δεν αγνοούσες, δεν ήταν δυνατό ν' αγνοείς αυτό το βασικό μυστικό της ανθρώπινης φύσης, κι ωστόσο απόδιωξες το μοναδικό ακατανίκητο λάβαρο που σου προσφέρθηκε και που αναμφισβήτητα θα 'χε τυλίξει όλους του ανθρώπους μέσα του και θα τους έκανε να κλίνουν το κεφάλι μπρός σου, το λάβαρο του γήινου ψωμιού. το απώθησες στ' όνομα του ουράνιου άρτου και της ελευθερίας! Να τι έκανες κατόπι στ' όνομα πάντα της ελευθερίας! Δεν υπάρχει στο ξαναλέω, πιο αγωνιακή ανάγκη για τον άνθρωπο απ' το να βρει, όσο γίνεται πιο γρήγορα, ένα πλάσμα που να του παραδώσει αυτή την ελευθερία, που ο δυστυχισμένος κουβαλά στη ράχη του απ' τη στιγμή της γέννησής του. Αλλά για να διαθέσεις κατάλληλα την ελευθερία των ανθρώπων, πρέπει να τους προσφέρεις την ανάπαυση της συνείδησης. Το ψωμί θα σου εξασφάλιζε την επιτυχία. ο άνθρωπος υποκύπτει μπροστά σ' αυτόν που δίνει αυτό το ψωμί, γιατί πρόκειται για κάτι χεροπιαστό, μα όταν κάποιος άλλος θελήσει να γίνει κύριος της ανθρώπινης συνείδησης, θα παρατήσει ακόμη και τον άρτον σου, κατά μέρος για να προσφέρει αυτό που κατακτά τούτη την ανθρώπινη συνείδηση. Πάνω σ' αυτό είχες δίκιο, γιατί το μυστικό της ανθρώπινης ύπαρξης συνίσταται όχι μόνο στο να ζήσει, μα και στο να βρει ένα κίνητρο για τούτη τη ζωή. Χωρίς μια ξεκάθαρη ιδέα για το σκοπό της ύπαρξης, ο άνθρωπος προτιμά να τ' αρνηθεί όλα, έστω κι αν έχει όσο ψωμί θέλει γύρω του -θα προτιμήσει να καταστραφεί, παρά να μείνει στη γη. Μα τι απόγινε; Αντί να πάρεις στα χέρια σου την ανθρώπινη ελευθερία θέλησες να την εξαπλώσεις; Ξέχασες λοιπόν ότι ο άνθρωπος προτιμά την ησυχία του κι ακόμη το θάνατο, απ' την ελευθερία να ξεχωρίζει το Καλό απ' το Κακό; Δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό για τον άνθρωπο απ' το να τον αφήνεις ασύδοτο, μα κι ακόμη τίποτα πιο επίπονο. Κι αντί για σταθερές αρχές που θα 'χαν καθησυχάσει για πάντα την ανθρώπινη συνείδηση, διάλεξες αόριστα νοήματα, παράξενα κι αινιγματικά, το κάθε τι που ξεπερνά τη δύναμη του ανθρώπου, κι ενήργησες κατά ένα τρόπο σα να μην αγαπούσες την ανθρωπότητα, εσύ, που ήρθες να δώσεις τη ζωή σου για χάρη των ανθρώπων! Μεγάλωσες την ανθρώπινη ελευθερία αντί να την περιορίσεις, κι επέβαλες για πάντα στο ηθικό άτομο τα βασανιστήρια αυτής της ελευθερίας. Θέλησες να σ' αγαπούν ελεύθερα, να σ' ακολουθήσουν εθελοντικά οι άνθρωποι γοητευμένοι από σένα.
Αντί για τον σκληρό, παλαιό νόμο, ο άνθρωπος δε θα 'χε τώρα παρά να ξεχωρίσει μ' ελεύθερη καρδιά το Καλό απ' το Κακό, χωρίς άλλο οδηγό έξω απ' την εικόνα σου -μα δεν προέβλεψες ότι τελικά θ' απωθούσε και θα περιφρονούσε, αμφισβητώντας την εικόνα σου, έχοντας κουραστεί απ' αυτό το τρομερό φορτίο: την αλήθεια να διαλέξουν; Θα φωνάξουν τελικά πως η αλήθεια δε βρισκόταν σ' εσένα, γιατί αλλιώτικα δε θα τους άφηνες μέσα σε μια τέτοια αγωνιώδη αβεβαιότητα, με τόσες αγωνίες κι αξεδιάλυτα προβλήματα. Προετοίμασες έτσι την καταστροφή της βασιλείας σου. μην κατηγορείς λοιπόν κανένα γι' αυτή την καταστροφή. Ωστόσο ήταν αυτό που σου πρότειναν;
Υπάρχουν τρεις δυνάμεις, οι μόνες που μπορούν να υποδουλώσουν για πάντα τη συνείδηση αυτών των αδυνάμων επαναστατημένων, είναι: το θαύμα, το μυστήριο, η αυταρχικότητα ! Τ' απώθησες και τα τρία αυτά, δίνοντας έτσι ένα παράδειγμα. Το τρομερό και βαθύ Πνεύμα, σε είχε συμπαρασύρει μέσα στο Ναό και σου είχε πει: "Θες να ξέρεις αν είσαι γιος του Θεού; Πέσε κάτω από δω ψηλά, γιατί είναι γραμμένο πως οι άγγελοι θα σε συγκρατήσουν και θα σε στηρίξουν, δε θα τραυματιστείς καθόλου, και τότε θα ξέρεις αν είσαι γιος του Θεού, και θ' αποδείξεις έτσι την πίστη στον Πατέρα σου". Μα απόδιωξες και τούτη την πρόταση, δεν όρμησες να πέσεις κάτω. Έδειξες τότε μια υπέροχη περηφάνεια, ολότελα θεία, μα για τους ανθρώπους, ράτσα αδύναμη κι επαναστατημένη, δεν είναι θεία ! Ήξερες πως κάνοντας ένα βήμα, μια χειρονομία για να ορμήσεις, θα ενοχλούσες τον Κύριο και θα 'χανες την πίστη σου σ' Αυτόν. Μα υπάρχουν πολλοί σαν κι εσένα ; Μπορούσες να παραδεχτείς έστω και για μια στιγμή ότι οι άνθρωποι θα 'χαν τη δύναμη ν' αντέξουν σ' ένα παρόμοιο πειρασμό; Είναι τάχα μέσα στην ανθρώπινη φύση ν' αποδιώχνει το θαύμα, και στις σοβαρές στιγμές της ζωής μπροστά σε βασικά κι επίμονα προβλήματα, να διατηρεί την ελεύθερη κρίση της καρδιάς;
Ώ ! Ήξερες πως η σταθερότητά σου θ' αναφερόταν στις Γραφές, θα επιζούσε μέσα στους αιώνες, θα 'φτανε ως τις πιο μακρινές περιοχές, κι έλπισες πως ακολουθώντας το παράδειγμά σου, ο άνθρωπος θα περιοριζόταν στο Θεό χωρίς να προσφεύγει στο θαύμα. Μα αγνοούσες ότι ο άνθρωπος απωθεί το Θεό ταυτόχρονα με το θαύμα, γιατί είναι προπάντων το θαύμα που αποζητά. Καί καθώς δεν ξέρει πως να κάνει συγκεντρώνεται πάλι στον εαυτό του, καταφεύγει στους δικούς του, υποκλίνεται στα θαύματα κάποιου μάγου, στα μαγικά κόλπα μιας μάγισσας, στον όποιο επαναστατημένο ή αιρετικό. Δεν κατέβηκες από το σταυρό όταν σε κορόιδευαν, κι όταν σου φώναζαν μ' απόγνωση: "Κατέβα από το σταυρό και θα σε πιστέψουμε". Δεν το έκανες, γιατί δε θέλησες πάλι να υποδουλώσεις τον άνθρωπο μ' ένα θαύμα, επιθυμούσες μια πίστη που θα 'ταν ελεύθερη και δε θα εμπνεόταν από θαύματα. Σου χρειαζόταν μια ελεύθερη αγάπη, κι όχι η δουλική συμπεριφορά του τρομοκρατημένου σκλάβου. Και στο σημείο αυτό ακόμη η ιδέα που είχες για τον άνθρωπο ήταν πολύ ανώτερη, γιατί οι άνθρωποι είναι σκλάβοι, έστω κι αν δημιουργούν επαναστατικές ιδέες. Δες μονάχος σου και κρίνε, τι έγινε ύστερ' από δεκαπέντε επαναστατημένους αιώνες, ποιός ανυψώθηκε ως εσένα; Σου το καταγγέλω: ο άνθρωπος είναι πιο αδύναμος και πιο χυδαίος, απ' όσο πίστεψες ποτέ. Μπορεί, είναι δυνατό ποτέ να ολοκληρωθεί ένας άνθρωπος, όπως εσύ; Η μεγάλη εκτίμηση που έτρεφες για τον άνθρωπο, αδίκησε τον οίκτο που έπρεπε να νιώσεις γι αυτόν. Ζήτησες πολλά απ' τους άνθρώπους, εσύ προπάντων που τους αγάπησες περισσότερο κι απ' τον εαυτό σου ! Αν τους εκτιμούσες λιγώτερο, θα τους είχες επιβάλει ένα ελαφρότερο φορτίο, που να αναλογεί περισσότερο στην αγάπη σου. Ο άνθρωπος είναι κουρασμένος κι αδύναμος.
Τι σημασία έχει τώρα αν επαναστατούν παντού ενάντια στην εξουσία μας, κι αν είναι περήφανοι γι' αυτή την εξέγερση; Είναι κάτι ανάλογο με την αλαζονεία νεαρών σπουδαστών που εστασίασαν κι έδιωξαν το δάσκαλό τους. Αλλά τούτη η επιπολαιότητα των χαμινιών θα πάρει τέλος και θα τους στοιχίσει ακριβά. Θα γκρεμίσουν τους ναούς και θα πλημμυρίσουν τη γη στο αίμα. Αλλά θα καταλάβουν επιτέλους αυτά τ' ανόητα παιδιά, πως δεν είναι παρά κάτι αδύναμοι στασιαστές, ανίκανοι να επαναστατούν για πολύ. Θα χύσουν ανόητα δάκρυα και θα καταλάβουν ότι ο Δημιουργός κάνοντάς τους έτσι επαναστάτες, θέλησε να τους κοροϊδέψει, σίγουρα. Θα το φωνάξουν μ' απελπισία κι αυτή η βλαστήμια θα τους κάνει ακόμη πιο δυστυχισμένους, γιατί η ανθρώπινη φύση δεν ανέχεται τούτη τη βλαστήμια και καταλήγει να παίρνει την εκδίκησή της. Έτσι, η αγωνία, η ταραχή, η δυστυχία είναι το μοιράδι των ανθρώπων, ύστερ' από τα μαρτύρια που δοκίμασες για να τους απελευθερώσεις !
Ο φωτισμένος προφήτης σου είπε, μέσα στο συμβολικό όραμά του, ότι είδε όλους όσοι παίρνουν μέρος στην πρώτη ανάσταση και τους αριθμεί σε δώδεκα χιλιάδες απ' την κάθε φυλή. Για να 'ναι όμως τόσο πολλοί, έπρεπε να 'ναι περισσότερο από άνθρωποι, έπρεπε να 'ναι θεοί. Υπόφεραν το σταυρό σου, και τη ζωή μέσα στην έρημο, τρώγοντας ακρίδες κι άγρια χόρτα. Βέβαια, μπορεί να 'σαι περήφανος γι' αυτά τα παιδιά της ελευθεριάς, για τούτη την ελεύθερη αγάπη, για την υπέρτατη θυσία τους στο' όνομά σου. Αλλά θυμήσου, δεν ήταν παρά μερικές δεκάδες χιλιάδες κι όλοι τους σχεδόν θεοί, οι υπόλοιποι όμως; Είναι από λάθος τους αυτών των άλλων, των αδύναμων, αν δεν μπόρεσαν να υποφέρουν τα μαρτύρια των δυνατών; Η αδυναμία της ψυχής φταίει τάχα που δεν μπόρεσε να κρατήσει μέσα της τόσο τρομερά δώρα; Δεν ήρθες στ' αλήθεια για τους εκλεκτούς; Τότε, αυτό είναι ένα μαρτύριο, ακατανόητο για μας, και θα 'χαμε το δικαίωμα να το κηρύξουμε στους ανθρώπους, να τους διδάξουμε πως δεν πρόκειται για καμιά ελεύθερη απόφαση μέσ' από την καρδιά, ούτε για την αγάπη, αλλά για ένα μυστήριο που οφείλουν να υποταχτούν σ' αυτό τυφλά, ακόμη και ενάντια στη θέληση ή στην συνείδησή τους. Αυτό ακριβώς κάναμε κι εμείς. Διορθώσαμε το έργο σου στηρίζοντάς το πάνω στο "θαύμα, στο "μυστήριο" και στην "κυριαρχία". Κι οι άνθρωποι χαίρονται να ξαναγεννηθούν σαν ένα κοπάδι και ν' απαλλαγούν απ' αυτό το μοιραίο δώρο που τους προκαλούσε τόσα βάσανα. Είχαμε δίκιο που ενεργήσαμε έτσι; Πες μου!
Δε σημαίνει ότι αγαπάς την ανθρωπότητα, όταν καταλαβαίνεις τις αδυναμίες της, όταν ξαλαφρώνεις το φορτίο της με την αγάπη, όταν ανέχεσαι ακόμη και την αμαρτία στον αδύναμο χαρακτήρα, φτάνει τούτη η αμαρτία να γίνεται με την άδειά μας; Γιατί λοιπόν να 'ρθεις και να εμποδίσεις το έργο μας; Γιατί κάθεσαι έτσι σιωπηλός και με κοιτάζεις με το τρυφερό και διαπεραστικό αυτό βλέμμα; Εξαφανίσου καλύτερα, δεν τη θέλω την αγάπη σου, γιατί ούτε κι εγώ σ' αγαπώ. Γιατί να το κρύψω; Ξέρω σε ποιόν μιλώ, ξέρεις όλ' αυτά που έχω να σου πω, το βλέπω μέσα στα μάτια σου. Τάχα είναι στο χέρι μου να σου κρύψω το μυστικό μας; Ίσως να 'θελες να τ' ακούσεις απ' το στόμα μου, ορίστε που σου το 'πα. Δεν είμασταν μαζί σου αλλά μ' Εκείνον που πέρασε εδώ και πολύν καιρό από τούτη τη γη. Είν' ακριβώς οχτώ αιώνες που πήραμε απ' Αυτόν τούτο το δώρο, το τελευταίο που εσύ απόδιωξες μ' αγανάκτηση, όταν σου έδειχνε όλα τα βασίλεια πάνω στη γη, δεχτήκαμε τη Ρώμη και το σπαθί του Καίσαρα, κι ανακηρυχτήκαμε οι μοναδικοί βασιλιάδες της γης, παρόλο που ως τώρα δεν είχαμε ποτέ τον καιρό ν' αποτελειώσουμε το έργο μας. Αλλά ποιανού είναι το λάθος ; Ω ! η υπόθεση αυτή δε βρίσκεται παρά μόνο στην αρχή, θέλει πολύν καιρό για να τελειώσει ακόμη, κι η γη θα χρειαστεί πολλά να υποφέρει ως τότε, αλλά εμείς θα φτάσουμε στο σκοπό μας, θα γίνουμε Καίσαρες και τότε θα συλλογιστούμε και την παγκόσμια ευτυχία.
"Ωστόσο, θα μπορούσες τότε να 'χες πάρει το σπαθί του Καίσαρα. Γιατί τ' απόδιωξες αυτό το τελευταίο δώρο ; Ακολουθώντας εκείνη την τελευταία συμβουλή του παντοδύναμου Πνεύματος, θα μπορούσες να πραγματοποιήσεις το κάθε τι που ζητούν οι άνθρωποι στη ζωή, και πάνω σ' αυτή τη γη : να γίνεις ένας αφέντης που μπρός του να προσκυνούν, ένας φύλακας της συνείδησής τους, και το μέσο που θα τους ανάγκαζε να ενωθούν τελικά μονιασμένοι σε μια κοινότητα μυρμηγκιών, γιατί η ανάγκη για παγκόσμια ένωση είναι το τρίτο και το τελευταίο βασανιστήριο της ανθρώπινης φυλής.
Η ανθρωπότητα είχε πάντα την τάση, στο σύνολό της, να οργανωθεί σε μια παγκόσμια βάση. Υπάρχουν μεγάλοι λαοί μέσα στην Ιστορία μα στο μέτρο που ανυψώθηκαν υπόφεραν πιότερο, δοκιμάζοντας πιο ισχυρά απ' τους άλλους την ανάγκη τούτη για παγκόσμια ένωση. Οι μεγάλοι κατακτητές, οι Ταμερλάνοι κι οι Τζέγκις Χαν, που πέρασαν πάνω απ' τη γη σαν την καταιγίδα, ενσάρκωναν κι αυτοί οι ίδιοι χωρίς να το συνειδητοποιούν τούτη την τάση των λαών προς την ενότητα. Αν είχες δεχτεί την πορφύρα του Καίσαρα, θα μπορούσες να δημιουργήσεις τις βάσεις για μια παγκόσμια αυτοκρατορία και να φέρεις την ειρήνη στον κόσμο. Γιατί ποιός άλλος είναι προορισμένος να κυβερνήσει τους ανθρώπους παρά όποιος κυβερνά τη συνείδησή τους κι ακούει τον πόνο τους; Εμείς πήραμε το σκήπτρο του Καίσαρα, και κάνοντάς το αυτό σ' εγκαταλείψαμε για ν' ακολουθήσουμε Εκείνον. Ω, θ' ακολουθήσουν ακόμη αιώνες πνευματικής λογοκρισίας, μάταιης γνώσης κι ανθρωποφαγίας, γιατί μόνο έτσι θα καταλήξουν, αφού θα οικοδομήσουν τον Πύργο της Βαβέλ τους, χωρίς εμάς, να φτάσουν σ' εμάς. Αλλά τότε το ζώο θα α 'ρθει σ' εμάς μπουσουλίζοντας, θα γλύψει τα πόδια μας, θα τα ποτίσει μ' αίμα και δάκρυα. Κι εμείς θα σκαρφαλώσουμε πάνω του, θα υψώσουμε στον αγέρα τό κύπελλο που πάνω του θα 'ναι γραμμένη η λέξη : "Μυστήριο!" Τότε μόνο η γαλήνη κι η ευτυχία θα βασιλέψουν πάνω στους ανθρώπους.
Είσαι περήφανος για τους εκλεκτούς σου, αλλά δεν πρόκειται παρά για λίγους διαλεχτούς, ενώ εμείς θα δώσουμε τη γαλήνη σ' όλους. Άλλωστε ανάμεσα σ' αυτούς τους ισχυρούς, που προορίζονται να γίνουν εκλεκτοί, πόσοι δεν έχουν κουραστεί επιτέλους να περιμένουν, πόσοι δεν πρόσφεραν και θα προσφέρουν ακόμη αλλού τη δύναμη του πνεύματός τους και τη φλόγα της καρδιάς τους, πόσοι δε θα καταλήξουν να επαναστατήσουν εναντίον σου στ' όνομα της ελευθερίας! Όμως εσύ τους την έδωσες. Ενώ εμείς θα τους κάνουμε όλους ευτυχισμένους, οι επαναστάσεις κι οι σφαγές, που συνοδεύουν αξεχώριστα την ελευθερία, θα σταματήσουν. Ω, θα τους πείσουμε ότι δε θα 'ναι πραγματικά ελεύθεροι παρά μόνο αν παραιτηθούν απ' την ελευθερία τους για χάρη μας. Ε, λοιπόν, θα πούμε την αλήθεια ή θα 'χουμε πει ψέμματα; Θα πεισθούν κι αυτοί οι ίδιοι ότι μιλούμε την αλήθεια, γιατί θα θυμηθούν σε ποιά δουλεία, σε ποιά αναταραχή τους είχε βυθίσει η δική σου ελευθερία. Η ανεξαρτησία, η ελεύθερη σκέψη, η επιστήμη θα τους έχουν παρασύρει σ' ένα τέτοιο λαβύρινθο, θα τους φέρουν μπρος σε τόσα ανεξήγητα θαύματα κι αινίγματα, που άλλοι, έξαλλοι επαναστάτες θα καταστρέψουν τον ίδιο τον εαυτό τους, κι άλλοι επαναστάτες κι αυτοί, μα αδύναμοι, δειλοί, τρελλοί κι εξαθλιωμένοι, θα συρθούν στα πόδια μας φωνάζοντας : "Ναι, είχατε δίκιο, εσείς μόνο ξέρετε το μυστικό και σ' εσάς ξαναγυρίζουμε. σώστε μας απ' τον εαυτό μας!" Χωρίς αμφιβολία, όταν θα πάρουν από μας το ψωμί, θα δουν βέβαια ότι τους παίρνουμε το δικό τους, που το κέρδισαν με τον ίδιο τον κόπο τους, για να τους το ξαναμοιράσουμε δίχως θαύματα, θα δουν ότι δε μεταλλάξαμε τις πέτρες σε ψωμιά, αλλ' αυτό που θα τους ευχαριστήσει περισσότερο κι απ' το ψωμί το ίδιο, είναι το γεγονός ότι θα το παίρνουν από τα χέρια μας ! Γιατί θα θυμηθούν ότι παλιότερα, ακόμη και το ίδιο το ψωμί, ο καρπός της δουλειάς τους, μετάλλαζε σε πέτρα μέσα στα χέρια τους, ενώ όταν ξαναγυρίσουν κοντά μας, οι πέτρες θα μοιάζουν με ψωμί. Θα καταλάβουν την αξία της οριστικής υποταγής. Όσο οι άνθρωποι δε θα μπορούν να τα καταλαβαίνουν όλ' αυτά, θάναι δυστυχισμένοι.
Ποιός έχει βάλει το χέρι του περισσότερο απ' όλους για να δημιουργηθεί τούτη η ακατανοησία; Πες μου ! Ποιός μοίρασε το κοπάδι και το σκόρπισε σ' άγνωστους δρόμους; Μα το κοπάδι θα ξανασυγκροτηθεί, θα ξαναβρεί την υπακοή, κι αυτό θα 'ναι πια για πάντα. Τότε θα τους προσφέρουμε μια ήρεμη και ταπεινή ευτυχία, μια ευτυχία προσαρμοσμένη στα μέτρα των αδύναμων πλασμάτων, τέτοιων που είναι. Θα τους πείσουμε τέλος να μην περηφανεύουνται, γιατί ήσουν εσύ, που ανυψώνοντάς τους, τους το δίδαξες κι αυτό. Εμείς θα τους αποδείξουμε ότι είναι ταπεινοί κι άχρηστα παιδιά, θλιβερά πλάσματα, μα πως η παιδιάστικη ευτυχία είναι πιο προσιτή. Θα γίνουν ντροπαλοί, δε θα θέλουνε να μας χάσουν απ' τα μάτια τους, και θα σφίγγονται πάνω μας με τρόμο σαν τα τρυφερά κλωσσοπούλια κάτω απ' τα φτερά της κότας. Θα δοκιμάζουν μιαν όλο φόβο κατάπληξη και θα 'ναι περήφανοι γι αυτή την ενεργητικότητα και την εξυπνάδα, που εμείς θα τους επιτρέπουμε να παρουσιάζουν όλοι αυτοί, μέσ' από το αναρίθμητο πλήθος των επαναστατημένων. Η οργή μας θα τους κάνει να τρέμουν, η ντροπή κι η δειλία θα τους πλημμυρίζει, τα μάτια τους θα πάρουν μια θρυνητική έκφραση σαν των γυναικών και των παιδιών. Μα, σ' ένα νόημά μας, θα περνούν το ίδιο εύκολα στη χαρά και στο γέλιο, σαν ξένοιαστα παιδιά. Βέβαια, θα τους υποχρεώνουμε να δουλεύουν, μα τις ώρες της σχόλης τους, θα οργανώσουμε τη ζωή τους έτσι που να μοιάζει σαν παιχνίδι, με τραγούδια, με χορωδίες, μ' αθώους χορούς.
Ω, ναι ! Θα τους επιτρέπουμε ακόμη και ν' αμαρτάνουν, γιατί είν' αδύναμοι, κι εξαιτίας αυτού είναι που θα μας αγαπούν σαν παιδιά. Θα τους πούμε πως το κάθε αμάρτημα θα εξαγοράζεται, αν έγινε με την άδειά μας. Από αγάπη είναι που θα τους επιτρέπουμε ν' αμαρτάνουν και θα παίρνουμε τη θλίψη και το βάρος πάνω μας. Θα μας ευλογούν σαν ευεργέτες που φορτωνόμαστε τα αμαρτήματά τους, ενώπιον του Θεού. Δε θα 'χουν πια μυστικά από μας. Ανάλογα με το βαθμό της υπακοής τους, θα τους επιτρέπουμε ή θα τους απαγορεύουμε να ζουν με τις γυναίκες τους, ή με τις ερωμένες τους, να 'χουν παιδιά ή να μη έχουν, κι αυτοί θα μας ακούνε με χαρά. Θα μας παραδίνουν τα πιο πολύτιμα μυστικά της συνείδησής τους, θα λύνουμε όλα τα προβλήματά τους, και θα δέχονται την απόφασή μας με ξεγνοιασιά, γιατί θα τους βγάζει απ' τη μεγάλη έγνοια να διαλέξουν από μόνοι τους ελεύθερα. Κι όλοι τους θα 'ναι ευτυχισμένοι, εκατομμύρια πλάσματα, έξω από καμιά εκατοστή χιλιάδες, τους διευθυντές τους, έξω από μας, που θα ξέρουμε τα μυστικά τους.
Οι ευτυχισμένοι θ' αριθμούνται κατά δεκάδες χιλιάδες, κατά μυριάδες και δε θα υπάρχουν παρά εκατό χιλιάδες μάρτυρες, που θα ξέρουν την καταραμένη διάκριση ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό. Θα πεθάνουν ειρηνικά, θα σβήσουν γλυκά στ' όνομά σου, και στο υπερπέραν δε θα βρουν παρά το θάνατο. Θα φυλάξουμε όμως το μυστικό. θα τους λικνίσουμε, ναι, θα τους νανουρίσουμε, για την ευτυχία τους, με μιαν αιώνια ανταμοιβή στον ουρανό. Γιατί δεν υπάρχει άλλη ζωή, κάτι τέτοιο βέβαια δεν είναι καμωμένο για πλάσματα σαν κι αυτά.
Προφητεύουν ότι θα ξαναγυρίσεις για να νικήσεις πάλι, περιτριγυρισμένος από τους εκλεκτούς σου, τους πανίσχυρους και περήφανους. θα πουν ότι δε θα 'χουν σωθεί παρά μόνο εκείνοι από μόνοι τους, ενώ εμείς θα 'χουμε σώσει όλο τον κόσμο. Ισχυρίζονται ότι η πόρνη ανεβασμένη πάνω στο ζώο και κρατώντας στα χέρια της τό "κύπελλο του μυστηρίου" θα 'ναι ατιμασμένη, ότι οι άνθρωποι θα επαναστατήσουν πάλι, ότι θα ξεσχίσουν την πορφύρα της και θα καταβροχθίζουν το "ακάθαρτο". Θα σηκωθώ τότε και θα δείξω τις μυριάδες τους ευτυχισμένους, που δε γνώρισαν το αμάρτημα. Κι εμείς, εμείς που πήραμε απάνω μας τα λάθη τους, για την ευτυχία τους, θ' ανορθωθούμε μπροστά σου και θα πούμε: "Δε σε φοβόμαστε καθόλου. Κι εμείς το ίδιο βρεθήκαμε στην έρημο, ζήσαμε μ' ακρίδες και μέλι. Κι εμείς το ίδιο ευλογήσαμε την ελευθερία που παραχώρησες στους ανθρώπους. Κι ετοιμαστήκαμε να 'μαστε ανάμεσα στους εκλεκτούς σου, στους ισχυρούς και στους περήφανους, και να καούμε "για να συμπληρώσουμε τον αριθμό". Αλλά συνήρθαμε και δε θελήσαμε να υπηρετήσουμε μια παράλογη ιδέα. Ξαναγυρίζουμε για να ενωθούμε μ' αυτούς που διόρθωσαν το λάθος σου. Εγκαταλείψαμε τους περήφανους και γυρίσαμε κοντά στους ταπεινούς, για να φτιάξουμε την ευτυχία τους". Στο ξαναλέω, αύριο, σ' ένα νόημά μου, όλο αυτό το πειθαρχημένο κοπάδι θα φέρει αναμμένα κάρβουνα για την πυρά, όπου θα σ' ανεβάσουμε για να μην εμποδίσεις το έργο μας. Γιατί αν κάποιος αξίζει πιότερο απ' όλους να καεί, αυτός είσ' εσύ. Αύριο θα σε κάψω. Ελέχθη.

... ο ιεροεξεταστής σωπαίνει, περιμένει μια στιγμή την απάντηση του Κρατούμενου. Η σιωπή του, τον βαραίνει. Ο Κρατούμενος τον άκουγε όλη την ώρα έχοντας καρφωμένη πάνω του τη διαπεραστική κι ήρεμη ματιά του, φανερά αποφασισμένος να μην του απαντήσει. Ο γέρος θα 'θελε να του πει κάτι, έστω κι αν ήταν λόγια πικρά και σκληρά. Ξαφνικά ο Κρατούμενος πλησιάζει ήρεμα και σιωπηλός το γέρο και του φιλά τ' άχρωμα χείλια του. Αυτή ήταν όλη κι όλη η απάντησή του.
Ο γέρος τινάζεται, τα χείλια του τρέμουν. Πάει στην πόρτα, την ανοίγει και του λέει: "Φύγε και να μην ξαναγυρίσεις πια... ποτέ πια !" Και τον αφήνει να φύγει μέσα στα σκοτάδια της πόλης. Ο Κρατούμενος φεύγει.

** Οι πίνακες είναι από την Ισπανική και την Ιταλική περίοδο του Θεοτοκόπουλου. Τολέδο, Η θεραπεία του Τυφλού (Ιταλική περίοδος) και η εκδίωξη των εμπόρων από το Ναό.

Απο http://oistros-reportaz1.blogspot.com