Ορθόδοξος Ελληνομνήμων: Δεκεμβρίου 2011

Κυριακή, 14 Σεπτέμβριος 2008
Παρότι θεωρώ ασήμαντο το θέμα για το αναγνωστικό κοινό των σχέσεων ενός πρώην διοικητού με τη Μονή οφείλω για την αποκατάσταση της αλήθειας να αναφερθώ σε δύο σημεία.
1. Είναι αλήθεια ότι το 1989 με όλες μου τις δυνάμεις προσπάθησα και πέτυχα με τη βοήθεια του Θεού η Ιερά Μονή Βατοπεδίου να γίνει ξανά Κοινόβιο Μοναστήρι και να αποκτήσει Ηγούμενο μετά 536 χρόνια.
Θεωρώ όμως πως το σπουδαιότερο γεγονός στη ζωή μου - ασύγκριτα σημαντικότερο και από την επαγγελματική μου πορεία - είναι η στήριξή μου τότε σ’ αυτή τη συγκεκριμένη εκλεκτή Αδελφότητα.
2. Δεν είναι αλήθεια όμως ότι η σχέση μου με τους Βατοπεδινούς Μοναχούς με το πέρασμα του χρόνου «ξεθώριασε» και έγινε πιο ασήμαντη.
Παρότι, ό,τι έπραξα τότε, το έκανα με μοναδικό γνώμονα την αναγέννηση της ιστορικής αυτής Μονής, τόσο χωρίς να αποβλέπω σε ανταλλάγματα, όσο όμως και με τη βεβαιότητα ότι ο χρόνος ειδικά μετά τη λήξη της θητείας μου θα έφθειρε τη σχέση μας - όπως συμβαίνει κατά κανόνα στη ζωή - τελικά η συμπεριφορά και η αγάπη των Μοναχών αυτών αποτελούν για μένα μοναδικό φαινόμενο εξαιρέσεως αυτού του κανόνα.
Το μοναδικό πολύτιμο δώρο που μου έκαναν ως αντάλλαγμα είναι τα αισθήματά τους αυτά, καθώς και ένα ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ χαλκογραφίας της Μονής αξίας τότε 500 (πεντακοσίων) δραχμών κορνιζαρισμένο, το οποίο μάλιστα και τότε αμφισβητήθηκε λόγω εσφαλμένης πληροφόρησης πλην όμως η αλήθεια απεδείχθη περίτρανα.
Προφανώς όμως επειδή πάντοτε απουσίαζα από τις επισκέψεις υψηλών προσώπων στην Ι.Μ. Βατοπεδίου - αν και πάντοτε με προσκαλούσαν - δόθηκε κακώς η εντύπωση πως η σχέση μας ατόνησε.
Με προσωπική μου επιλογή απουσίαζα, γιατί προτιμούσα αυτές τις λίγες ημέρες το χρόνο που επισκεπτόμουν το Μοναστήρι να ήμασταν μόνοι για να έχουμε την ευκαιρία να συζητάμε ήρεμα.
Η Μονή Βατοπεδίου σήμερα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ο μέσος άνθρωπος φαντάζεται όταν λέει τη λέξη Μοναστήρι.
Δεν γνωρίζω πόσα Μοναστήρια έχουν επισκεφθεί δημοσιογράφοι που γράφουν για το Βατοπέδι, ώστε να κάνουν απόλυτες συγκρίσεις.
Εγώ πάντως που στη ζωή μου και ειδικά τα δύο χρόνια της θητείας μου όπου ζούσα 26 ημέρες το μήνα στο Άγιον Όρος, αξιώθηκα να έχω επισκεφθεί συνολικά πάνω από 500 Ιερές Μονές και Ησυχαστήρια, μπορώ μάλλον να κρίνω καλύτερα πως ειδικά στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου βιώνει κανείς την έννοια του Μοναχισμού στα πλέον υψηλά επίπεδα, όπως φυσικά και σε πολλά άλλα Μοναστήρια.
Διαβάζοντας τις κρίσεις και τις περιγραφές για τη σημερινή κατάσταση, με θλίψη θυμήθηκα την εικόνα που αντίκρισα στην πρώτη μου επίσκεψη στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου, τον Αύγουστο του 1987.
Περνώντας τότε το κατώφλι της Μονής έμεινα άφωνος και ένιωσα φόβο αντικρίζοντας ένα τεράστιο, αλλά ουσιαστικά έρημο Μοναστήρι με μόνο 5 Μοναχούς, που ήταν κλεισμένοι λόγω γήρατος στα κελιά τους (κάποτε είχε 1.000 Μοναχούς), ιδιόρρυθμο χωρίς Ηγούμενο επί 5 αιώνες, με κλειστές τις 20 υπέροχες εκκλησίες του. (Πρώτη φορά στο Άγιο Όρος όπου πήγαινα από το 1976 βρέθηκα σε Μοναστήρι όπου δεν τελούταν Θεία Λειτουργία), με χορταριασμένες αυλές, βουλιαγμένες σκεπές, ετοιμόρροπα άδεια κτίρια και φυσικά όπως όλα τα παλαιά Βυζαντινά Μοναστήρια, με κειμήλια που δεν είχε όμως τη δυνατότητα να προσκυνήσει κανείς.
Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πως βρισκόμουν σε μία νεκρή πολιτεία όπου έμοιαζε να έχει εγκαταλειφθεί λόγω κάποιας...επιδημίας.
(ΣΗΜ. Για αυτή την απαράδεκτη εικόνα κανένας ή καμία δημοσιογράφος δεν είχε τότε ασχοληθεί...).
Δεν νομίζω πως ο «μέσος άνθρωπος» έχει αυτή την εικόνα ως πρότυπο Ιεράς Μονής και απορρίπτει τη σημερινή πρότυπη - υποδειγματική εικόνα μιας ζωντανής - πνευματικά και ουσιαστικά - Μονής, όπου εγκαταβιώνουν άνω των 100 Μοναχών με 75 πανεπιστημιακά πτυχία και με μέση ηλικία κάτω των 45 ετών, οι οποίοι δημιούργησαν μια Ορθόδοξη Χριστιανική κυψέλη που πραγματοποίησε ένα τεράστιο αναστηλωτικό έργο - ορατό για κάθε προσκυνητή - έφερε στο φως και συντήρησε ανεκτίμητους θρησκευτικούς θησαυρούς, που επί αιώνες φθείρονταν σε σκοτεινά υπόγεια (υπάρχουν σχετικές φωτογραφίες), πραγματοποίησε τεράστιο Ιεραποστολικό έργο με σοβαρές οικονομικές ενισχύσεις σε αναξιοπαθούντες, σπάνιες εκδόσεις πολύτιμων βιβλίων, θρησκευτικές ομιλίες υψηλού επιπέδου, μοναδικά πνευματικά συνέδρια με πολυπληθέστατα ακροατήρια, καθώς και αφανή σημαντική συμβολή στην απεξάρτηση νέων ανθρώπων από ναρκωτικά.
Οι 25.000 προσκυνητές, που φιλοξενούνται κάθε χρόνο στην Ι.Μ. Βατοπεδίου επί των ημερών της σημερινής Αδελφότητος, τις δύο τελευταίες 10ετίες - πέρα των 50-60 «ισχυρών πιστών» - ανήκουν στην κατηγορία των «μέσων ανθρώπων» όπως τους χαρακτηρίζει κάποιο άρθρο.
Αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες πιστών προφανώς επισκέπτονται την Ι.Μ. Βατοπεδίου, γιατί εκεί βρίσκουν δύναμη, παρηγοριά και πνευματικό φως που έχουν ανάγκη.
Αυτοί οι «μέσοι άνθρωποι» έχουν προφανώς αντίθετη άποψη από ορισμένους δημοσιογράφους, οι οποίοι διαμορφώνουν άποψη περί του Αγίου Όρους πάντοτε από πληροφορίες.
Σε αυτούς τους πνευματικούς λιμένες - τα Μοναστήρια - που είναι στην ουσία ΨΥΧΗΣ ΙΑΤΡΕΙΑ των πιστών και θεματοφύλακες των παραδόσεων της θρησκείας και της ιστορίας μας από τη γέννηση του Μοναχισμού, πολλοί άνθρωποι «ισχυροί», αλλά και «μέσοι» αφήνουν μέρος της περιουσίας τους για την ενίσχυση και τη συνέχιση της αποστολής των Ιερών Μονών εις τους αιώνας των αιώνων.
Δυστυχώς, ενώ το κράτος στην περίπτωση των φιλανθρωπικών κληροδοτημάτων - που είναι κάτι ανάλογο - προστατεύει και ελέγχει με αυστηρούς νόμους, την πιστή εφαρμογή των εντολών του διαθέτη, η τύχη των δωρεών αυτών προς τις Ιερές Μονές δεν έχει την ανάλογη προστασία.
Προς τιμή τους τα δύο μεγάλα κόμματα τις δύο τελευταίες 10ετίες στήριξαν σημαντικά την προσπάθεια ανασυγκροτήσεως πολλών Μονών ειδικά του Αγίου Όρους.
Για όποιον δεν γνωρίζει, είναι βασικό Ιερό καθήκον και υποχρέωση κάθε Ηγουμένου να περιφρουρεί και να αξιοποιεί τις δωρεές αυτές, οι οποίες δεν έχουν «ημερομηνία λήξεως» όπως και τα κληροδοτήματα.
Βάσει ποιας λογικής ή ποιου νόμου κοινωνικοποιείται η δωρεά που θέλησε να κάνει σε κάποιο Μοναστήρι κάποιος άνθρωπος «ισχυρός» ή «μέσος»;
Το Ελληνικό Κράτος κανονικά θα έπρεπε να δίνει σε Μοναστήρια, που επιτελούν τέτοιο τεράστιο πνευματικό και ιεραποστολικό έργο, ένα ελάχιστο έστω μέρος των εκτάσεων του Δημοσίου, όχι ως αντάλλαγμα αλλά ΔΩΡΕΑΝ για να τις αξιοποιήσουν. Έτσι θα καμαρώναμε σε λίγα χρόνια πρότυπα Ιδρύματα (σαν τα εκατοντάδες που έχει δημιουργήσει και λειτουργεί η Εκκλησία μας) όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό όπου θα εξαπλωνόταν η Ορθοδοξία και θα κυμάτιζε η σημαία μας. Αλλά εμείς αυτό το έργο το αφήσαμε στους καθολικούς και στους αλλόθρησκους. Η ευαισθησία όμως της εποχής στο να μην θιγεί σπιθαμή τετραγωνικού του Δημοσίου - ούτε ακόμη με ανταλλαγή - θα αφήσει ανοιχτό το έδαφος στους καταπατητές, στους εμπρηστές και σε ορισμένα «κοινωνικά συμβούλια» που έχουν αποδείξει με πόση εντιμότητα διαχειρίζονται με τη δημόσια περιουσία και τα κτήματα των φορολογούμενων Ελλήνων.
Ο Ηγούμενος του Βατοπεδίου Γέροντας Εφραίμ πέρα από το βαρύ σταυρό της αναστηλώσεως της Μονής και το τεράστιο εξωτερικό Ιεραποστολικό έργο, έπρεπε παράλληλα να βάλει τάξη και να αξιοποιήσει την επί χρόνια εγκαταλελειμμένη και ανεκμετάλλευτη περιουσία της Μονής, που προήλθε σε αυτή από συγκεκριμένες δωρεές ανά τους αιώνες τις οποίες σεβάστηκαν - αλλόθρησκοι και μη - κατακτητές (Τούρκοι, Άραβες, Βούλγαροι, Γερμανοί και Ιταλοί).
Στην Αγγλία όσο πιο βαθιές είναι οι ρίζες μιας δωρεάς, τόσο περισσότερο αυτή προστατεύεται.
Αν ο Ηγούμενος άφηνε τα περιουσιακά στοιχεία της Μονής να ρημάξουν και να καταπατηθούν, με αποτέλεσμα να περιοριστούν σημαντικά τα έσοδα της μονής και το αναστηλωτικό της έργο, τότε δεν θα υπήρχε καμία κριτική, άσχετα αν το Μοναστήρι παρήκμαζε.
Στην περίπτωση αξιοποιήσεως της εκκλησιαστικής περιουσίας θαυμάζω την Καθολική Εκκλησία - στο μοναδικό αυτό σημείο - γιατί μεθοδικά θεμελίωσε όλη την ανάπτυξη και τη δράση της σε ένα σοβαρό οικονομικό υπόβαθρο δεκαπλασιάζοντας έτσι το ποίμνιό της έναντι της Ορθοδόξου Εκκλησίας και πραγματοποιώντας παράλληλα ένα τεράστιο αξιοθαύμαστο κοινωνικό έργο.
Όπως οι περισσότεροι Ηγούμενοι του Αγίου Όρους που είχα την τύχη να γνωρίσω, έτσι και ο Γέροντας Εφραίμ, πτωχός γεννήθηκε, πτωχός έζησε και ζει και θα πεθάνει με μόνη περιουσία το ράσο του.
Οι Ηγούμενοι είναι διαχειριστές ξένων χρημάτων.
Δεν αγωνίζονται για να φτιάξουν όπως εμείς σπίτια και περιουσίες, αλλά τα Μοναστήρια των πιστών.
Μόνο όποιος κατηγορεί για φιλαργυρία τον ταμία μιας τράπεζας μόνο αυτός μπορεί να κατηγορεί ανάλογα τους Ηγουμένους και την εκκλησία σε ό,τι αφορά την οικονομική διαχείριση της περιουσίας τους.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό το δείγμα του πνεύματος των ημερών που ζούμε.
Ασκείται αρνητική κριτική στον Κύπριο επιχειρηματία αντιπρόσωπο της LADA που παραχωρεί την αίθουσα της επιχειρήσεώς του για ομιλίες θρησκευτικού περιεχομένου, ενώ αν την παραχωρούσε για σεμινάρια αστρολογίας ή καλλιστεία σκύλων θα προβάλλονταν θετικά οι πρωτοβουλίες του.
Ειλικρινά διαβάζοντας ορισμένα άρθρα τις τελευταίες ημέρες από την ανθρώπινη πλευρά αισθάνθηκα πικρία και θλίψη, γιατί γνωρίζω σε βάθος, όσο ελάχιστοι, την αλήθεια σχετικά με ό,τι αφορά την Ιερά Μονή Βατοπεδίου.
Από την πνευματική όμως πλευρά αισθάνθηκα τεράστια ικανοποίηση, γιατί επιβεβαίωσα για πρώτη φορά πρακτικά στη ζωή μου πως η απόδειξη για το μέγεθος της αξίας ενός Χριστιανικού έργου είναι ο πόλεμος που δέχεται.
Ως προς τις αναφορές περί προσφοράς σε μένα υπερπολυτελούς ξενώνα εντός της Μονής όσο και περί φωτογραφίας μου στο... Ηγουμενείο, την οποία ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος είδε ποτέ: Αν θέλει κανείς να απολαύσει την πολυτέλεια ενός αντίστοιχου ξενώνα σαν αυτό που περιγράφεται στο Μοναστήρι δεν έχει παρά να διανυκτερεύσει σε έναν από τους εκατοντάδες ξενώνες της χώρας μας με κόστος 80-100 ευρώ τη βραδιά! Τέτοια αξιοπρεπή και όχι υπερπολυτελή δωμάτια έχουν τα σπίτια της κάθε μέσης απλής νοικοκυρεμένης οικογένειας της πατρίδας μας.

Ορθόδοξος Ελληνομνήμων

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Η αλήθεια για τη Μονή Βατοπεδίου (Κωνσταντίνος Λούλης, τέως Διοικητής του Αγίου Όρους)

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

ΑΝΑΝΗΨΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 2,5 ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΚΩΜΑ!