Αληθώς, μία καταπληκτική εἴδησις τήν ὁποίαν
διηγεῖται ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεξι-
κοῦ κ. Ἀθηναγόρας, καί τήν ὁποίαν δημοσιεύει
τό περιοδικόν τῶν Κατηχητικῶν Καλαμάτας «Κι-
βωτός», τ. 31:
«Θυμᾶμαι πρίν ἕξι χρόνια, ὅταν ἐπισκέφθηκε
τήν Κούβα ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης μας, γιά
νά τελέσει τά ἐγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγί-
ου Νικολάου, ὑπῆρχαν μόνο τέσσερις Κουβανοί
Ὀρθόδοξοι. Καί τώρα πάνω ἀπό χίλιες οἰκογέ-
νειες ἔχουν βαπτιστεῖ καί ἀσπαστεῖ τήν Ὀρθο-
δοξία. Καί κάθε μέρα προσέρχονται ἄλλοι...
Πράγματι, μᾶς ἀνήκει ἡ Κούβα. Μᾶς ἀνήκει ἡ
Ἀϊτή, τό Μεξικό, ἡ Κόστα Ρίκα, ὁ Ἅγιος Δομήνι-
κος καί ἡ Κολομβία. Καί τώρα, ὤ τοῦ θαύματος,
ἡ Γουατεμάλα.Ὅπως στά χρόνια τῶν διωγμῶν,
ἔτσι καί ἐδῶσέ ὅλες τίς χῶρες τῆς Κεντρικῆς καί
Νοτίου Ἀμερικῆς, ἀναρίθμητες ὁμάδες ἀνθρώ-
πων ἐγκαταλείπουν τήν Καθολική Ἐκκλησία, πε-
ριμένοντας γιά δεκαετίες τό ἀγκάλιασμα τῆς
Ὀρθοδοξίας. Μία τέτοια μεγάλη ὁμάδα στήν
Γουατεμάλα, πρίν μερικούς μῆνες, κτύπησαν τήν
θύρα τῆς Μητρόπολής μας, ζητώντας νά τούς
δεχθοῦμε στούς κόλπους τῆς κανονικῆςἘκκλη-
σίας. Δέν τούς ἤξερα. Δέν γνώριζα κἄν ὅτι
ὑπῆρχαν. Αὐτοί ὅμως πρίν ἀπό εἴκοσι χρόνια
εἶχαν ἱδρύσει μιά δική τους ἀντικανονικήὈρθό-
δοξη Ἐκκλησία, χωρίς νά γνωρίζουν τί σημαίνει
αὐτό. Ἤξεραν ὅμως ὅτι ἡ δική μας Ἐκκλησία
ἔχει τήν ἀληθινή πίστη καί ὅτι τούς ἐκφράζει ἡ
Ὀρθόδοξη διδασκαλία καί ὁ τρόπος ζωῆς της.
Μετά λοιπόν ἀπό εἴκοσι χρόνια, ἦλθε τό πλήρω-
μα τοῦ χρόνου.Ψάχνοντας ἔμαθαν πώς στόΜε-
ξικό ὑπάρχει ὁ κανονικός Μητροπολίτης τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.Μέ βρῆκαν καί κτύ-
πησαν τήν πόρτα γιά νά τούς δεχθῶ. Ἔστειλα
δύο ἱερεῖς γιά νά διαπιστώσουν ποιοί εἶναι καί
ἐάν ἡ ἐπιθυμία τους εἶναι σοβαρή. Ἐξεπλάγην!
Ἐπρόκειτο γιά μία ὁμάδα μέ περισσότερους ἀπό
500.000 ἀνθρώπους, μέ 338 ἐκκλησίες καί πα-
ρεκκλήσια, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ περισσότεροι εἶναι
ἰθαγενεῖς τῆς Γουατεμάλας καί μάλιστα τῆς
ἀρχαίας φυλῆς τῶν Μάγια. Ἔκανα τόν σταυρό
μου καί εὐχαρίστησα τήν Παναγία για αὐτό τό
θαῦμα. Τώρα καταλαβαίνω πλήρως τί ἐννοοῦσε
ὁ μέγας βυζαντινολόγος καί ἱστορικός Στῆβεν
Ράνσιμαν, ὅταν ἔγραφε ὅτι “ἡ τρίτη χιλιετηρίδα
ἀνήκει στήνὈρθοδοξία”».
Νά εὐχαριστήσωμεν καί ἡμεῖς τόν Κύριον καί
τήν Παναγίαν μας διά τήν, ἀληθῶς, καταπληκτι-
κήν καί εὐχάριστον αὐτήν εἴδησιν διά την Ὀρθοδοξίαν.

Η ΖΩΗ Η ΑΙΩΝΙΟΣ

Αλήθεια, ποια είναι η ουσία του Χριστιανικού πνευματικού ρεύματος ; Ποιο είναι το μαγικό βουνό από το οποίο ξεκινάει το πρώτο του αγίασμα, το αιώνιο, το ακατάφθορο, ποιο είναι το όνομά του ;
Είναι η προσδοκία του έσχατου ; είναι η «ευαγγελία της αναστάσεως» ; Αν υποθέταμε πως η χριστιανική πνευματικότητα ήταν ένα όρος, και το ανεβαίναμε ψηλά για να δούμε από εκεί πάνω το αληθινό κοσμικό τοπίο της υπάρξεως, ποια θα ήταν η κορύφωσή σου, η ακραία «εννοιά» σου, η ακροτελεύτια «εμβίωσή» σου και πως θα ονομαζότανε ;
«Η ζωή η αιώνιος».
Η ζητούμενη έσχατη αλήθεια του όντος. Αυτή είναι το μαργαριτάρι που κομίζει η χριστιανική αποκάλυψη, αυτό είναι το νάμα το ιερό που ξεκινάει από τα βάθη του «όντος», από τα βάθη του Θεού. Αυτή είναι το κέντρο της χριστιανικής φανέρωσης.
Αυτός που ανήγγειλε τη Ζωή την αιώνιο δεν ήταν εκπορθητής. Την ανήγγειλε, διότι την εκόμιζε εντός του ως δώρημα τέλειον. Είδε το μαργαριτάρι να λάμπει εντός του. Και είπε πως αυτό το μαργαριτάρι το φέρνετε όλοι σας προικώο, σκύψτε να το δείτε. Είναι τόσο απλό. Και μόνο στην απλότητα λάμπει. Ελάμψεις ονείρου μυστικού το νόημά του, ανταύγειες πλούτου μυθικού το περιβόλαιό του.
Η Ζωή η αιώνιος δεν είναι ιδέα, δεν είναι νόημα, δεν είναι παράσταση του νού, είμαι Εγώ. Ετσι είπε. Αρα κάθε πρόσωπο είναι αυτό το ίδιο η Ζωή η αιώνιος. Η χρυσή κλωστή της Ζωής της αιωνίου χάνεται μέσα στους σκοτεινούς λαβύρινθους της εξωτερικής εγκοσμιότητος. Στην αιθρία της αγιότητας τη βλέπεις τη χρυσή κλωστή να μαρμαίρει στα μάτια τα ανοικτά των ζωντανών σου και να υποφέρει στα μάτια των νεκρών σου. Την ιχνεύεις στο βάθος του αγαπητικού δεσμού σου με τις άλλες ψυχές, στη διαδρομή από γενεά σε γενεά μέσα στην ιερά παράδοση, τη βλέπεις να καθρεπτίζεται μέσα στα μάτια της ψυχής της αγαπημένης, μακρυά από τη μηδενιστική χλαλοή του κόσμου τούτου, μακρυά από τη φθορά του και από τον θάνατό του.
Χρήστος Μαλεβίτσης