Αλήθεια, ποια είναι η ουσία του Χριστιανικού πνευματικού ρεύματος ; Ποιο είναι το μαγικό βουνό από το οποίο ξεκινάει το πρώτο του αγίασμα, το αιώνιο, το ακατάφθορο, ποιο είναι το όνομά του ;
Είναι η προσδοκία του έσχατου ; είναι η «ευαγγελία της αναστάσεως» ; Αν υποθέταμε πως η χριστιανική πνευματικότητα ήταν ένα όρος, και το ανεβαίναμε ψηλά για να δούμε από εκεί πάνω το αληθινό κοσμικό τοπίο της υπάρξεως, ποια θα ήταν η κορύφωσή σου, η ακραία «εννοιά» σου, η ακροτελεύτια «εμβίωσή» σου και πως θα ονομαζότανε ;
«Η ζωή η αιώνιος».
Η ζητούμενη έσχατη αλήθεια του όντος. Αυτή είναι το μαργαριτάρι που κομίζει η χριστιανική αποκάλυψη, αυτό είναι το νάμα το ιερό που ξεκινάει από τα βάθη του «όντος», από τα βάθη του Θεού. Αυτή είναι το κέντρο της χριστιανικής φανέρωσης.
Αυτός που ανήγγειλε τη Ζωή την αιώνιο δεν ήταν εκπορθητής. Την ανήγγειλε, διότι την εκόμιζε εντός του ως δώρημα τέλειον. Είδε το μαργαριτάρι να λάμπει εντός του. Και είπε πως αυτό το μαργαριτάρι το φέρνετε όλοι σας προικώο, σκύψτε να το δείτε. Είναι τόσο απλό. Και μόνο στην απλότητα λάμπει. Ελάμψεις ονείρου μυστικού το νόημά του, ανταύγειες πλούτου μυθικού το περιβόλαιό του.
Η Ζωή η αιώνιος δεν είναι ιδέα, δεν είναι νόημα, δεν είναι παράσταση του νού, είμαι Εγώ. Ετσι είπε. Αρα κάθε πρόσωπο είναι αυτό το ίδιο η Ζωή η αιώνιος. Η χρυσή κλωστή της Ζωής της αιωνίου χάνεται μέσα στους σκοτεινούς λαβύρινθους της εξωτερικής εγκοσμιότητος. Στην αιθρία της αγιότητας τη βλέπεις τη χρυσή κλωστή να μαρμαίρει στα μάτια τα ανοικτά των ζωντανών σου και να υποφέρει στα μάτια των νεκρών σου. Την ιχνεύεις στο βάθος του αγαπητικού δεσμού σου με τις άλλες ψυχές, στη διαδρομή από γενεά σε γενεά μέσα στην ιερά παράδοση, τη βλέπεις να καθρεπτίζεται μέσα στα μάτια της ψυχής της αγαπημένης, μακρυά από τη μηδενιστική χλαλοή του κόσμου τούτου, μακρυά από τη φθορά του και από τον θάνατό του.
Χρήστος Μαλεβίτσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου